Κυριακή 22 Μαΐου 2011
Δευτέρα 2 Μαΐου 2011
OXI στην Ανέγερση Πυρηνικών Εργοστασίων στο Ακούγιου και στη Σινώπη (Τουρκία)
Πρόσφατα η Τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόφαση ανέγερσης δυο πυρηνικών εργοστασίων στην περιοχή του Ακούγιου (Μυρσίνη) και στη Σινώπη της Μαύρης Θάλασσας, απόφαση εξαιρετικά επικίνδυνη για την ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου, λαμβανομένων υπόψη τόσο της σεισμικότητας της περιοχής όσο και των πλούσιων πολιτισμικών χαρακτηριστικών της. Άλλωστε τρανή απόδειξη της επικινδυνότητας της χρήσης πυρηνικής ενέργειας αποτελεί το πρόσφατο ατύχημα του πυρηνικού εργοστασίου της Φουκουσίμα, στην Ιαπωνία.
Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου αφουγκραζόμενο τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες των κατοίκων της ευαίσθητης περιοχής, στην οποία έχει ιδρυθεί και λειτουργεί, έχει την πεποίθηση ότι η χρήση της πυρηνικής ενέργειας δεν έχει θέση στο πλαίσιο μιας ανάπτυξης με ήπια περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά, για τις κοινωνίες του Αιγαίου. Για το λόγο αυτό αναλαμβάνει την πρωτοβουλία συγκέντρωσης υπογραφών, ώστε να σταματήσει η ανέγερση των πυρηνικών εργοστασίων στο Ακούγιου και την Σινώπη, αποσκοπώντας στην ανάδειξη του κινδύνου μιας τέτοιας αναπτυξιακής επιλογής και στην ευαισθητοποίηση της ακαδημαϊκής κοινότητας και όλων των ενεργών πολιτών και φορέων στην Τουρκία, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.
H Πρυτανική Αρχή Πανεπιστημίου Αιγαίου
Υπογράψτε το Ψήφισμα Διαμαρτυρίας
Αριθμός Υπογραφών μέχρι στιγμής = 17147
Πλήρες Κείμενο
ΟΧΙ στην Ανέγερση Πυρηνικών Εργοστασίων στο Ακούγιου και στη Σινώπη (Τουρκία)
Πρωτοβουλία για την συγκέντρωση υπογραφών
Το ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα ήρθε να υπογραμμίσει με τον πλέον συνταρακτικό και άμεσο τρόπο τους μεγάλους κινδύνους της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας, ακόμη και από τεχνολογικά αναπτυγμένες χώρες, όπως η Ιαπωνία. Όπως ευφυώς επεσήμανε άλλωστε ο Τζόναθαν Σελ «Ο έλεγχος της πυρηνικής ενέργειας είναι η πλέον επικίνδυνη φαντασίωση» (Ελευθεροτυπία 2/4/11).
Στο ζήτημα αυτό δεν υπάρχουν μέσες λύσεις, όπως δεν υπάρχουν και μέσες στάσεις, ή επιτήδειες ουδετερότητες. Η διαφωνία με όσους προτείνουν τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας είτε ως μια «καθαρή» μορφή ενέργειας είτε ως ένα αναγκαίο κακό για την ανάπτυξη, πρέπει να είναι κάθετη διότι στηρίζεται τόσο σε επιστημονικά δεδομένα, όσο και σε διαφορετικές αναπτυξιακές και κοινωνικο-περιβαλλοντικά ευσυνείδητες επιλογές. Υπάρχουν πολλές άλλες λύσεις εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια, οι οποίες συνδυάζονται με τη χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας και δεν χρησιμοποιούνται επαρκώς ή υποτιμώνται, στο βωμό συγκεκριμένων συμφερόντων.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων, όπως και στην παρούσα, οι συζητήσεις για το θέμα της πυρηνικής ενέργειας έχουν ως έναυσμα πυρηνικά ατυχήματα, περιπτώσεις δηλαδή έκτακτης ανάγκης που συνήθως περιλαμβάνουν έκλυση ραδιενέργειας. Παραβλέπουμε όμως την πιθανότητα μιας σειράς απρόβλεπτων περιστατικών και τεχνικών βλαβών (π.χ. τήξη πυρηνικών αντιδραστήρων, εκρήξεις, πυρκαγιές, διαρροές ψυκτικού υγρού) που είναι δυνατόν να προκύψουν κατά τη διάρκεια της φυσιολογικής λειτουργίας ενός σταθμού ή ως αποτέλεσμα του πεπερασμένου χρόνου ζωής του.
Πρόσφατα η Τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε την ανέγερση δυο πυρηνικών εργοστασίων στην περιοχή του Ακούγιου (Μυρσίνη) και στη Σινώπη της Μαύρης Θάλασσας. Πρόκειται για μία απόφαση εξαιρετικά επικίνδυνη για την ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου, αν λάβουμε υπόψη τόσο το σεισμογενές της περιοχής όσο και τα πλούσια πολιτισμικά χαρακτηριστικά της. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τους τελευταίους μήνες υπάρχουν έντονες αντιδράσεις τόσο από επιστημονικούς φορείς στην Τουρκία, όσο και από τοπικούς πληθυσμούς που ζητούν δημοψήφισμα για αυτό το θέμα.
Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου οφείλει να αφουγκράζεται τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες των κατοίκων της ευαίσθητης περιοχής στην οποία έχει ιδρυθεί και λειτουργεί. Είναι άλλωστε ένα Πανεπιστήμιο, το οποίο επανειλημμένα σε ζητήματα που αφορούν την τοπική ανάπτυξη, το περιβάλλον και τον πολιτισμό της περιοχής, έχει αναλάβει πρωτοβουλίες ευρύτερης σημασίας για τον Αιγιακό χώρο, έναν χώρο με παγκόσμιας σημασίας πολιτισμικούς και περιβαλλοντικούς πόρους.
Σε αυτό το πλαίσιο και στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε στη χώρα μας, εκτιμούμε ότι θα πρέπει να αναλάβουμε πρωτοβουλίες, οι οποίες θα αναδείξουν τη σημασία μιας άλλης ανάπτυξης, χαμηλότερης επικινδυνότητας για τις κοινωνίες του Αιγαίου και με το δυνατόν περισσότερο ήπια, περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά. Η χρήση της πυρηνικής ενέργειας δεν έχει θέση σε μια τέτοια προοπτική και οφείλουμε να το τονίσουμε προς όλες τις κατευθύνσεις, τόσο στην Ελλάδα και την Τουρκία, όσο και σε όλον τον κόσμο.
Συνεπώς, η πρωτοβουλία της Πρυτανικής Αρχής του Πανεπιστημίου Αιγαίου να συγκεντρωθούν υπογραφές, ώστε να σταματήσει η ανέγερση των πυρηνικών εργοστασίων στο Ακούγιου και την Σινώπη, αποσκοπεί στην ανάδειξη του κινδύνου μιας τέτοιας αναπτυξιακής επιλογής και στην ευαισθητοποίηση της ακαδημαϊκής κοινότητας και όλων των ενεργών πολιτών και φορέων στην Τουρκία, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.
H Πρυτανική Αρχή Πανεπιστημίου Αιγαίου
Καθηγητής Πάρις Τσάρτας, Πρύτανης
Αναπληρωτής Καθηγητής Νικόλαος Σουλακέλλης, Αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και Φοιτητικής Μέριμνας
Καθηγήτρια Αγγελική Δημητρακοπούλου, Αντιπρύτανις Έρευνας και Στρατηγικού Σχεδιασμού
Καθηγητής Ιωάννης Κάλλας, Αντιπρύτανης Οικονομικού Προγραμματισμού και Ανάπτυξης
Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου αφουγκραζόμενο τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες των κατοίκων της ευαίσθητης περιοχής, στην οποία έχει ιδρυθεί και λειτουργεί, έχει την πεποίθηση ότι η χρήση της πυρηνικής ενέργειας δεν έχει θέση στο πλαίσιο μιας ανάπτυξης με ήπια περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά, για τις κοινωνίες του Αιγαίου. Για το λόγο αυτό αναλαμβάνει την πρωτοβουλία συγκέντρωσης υπογραφών, ώστε να σταματήσει η ανέγερση των πυρηνικών εργοστασίων στο Ακούγιου και την Σινώπη, αποσκοπώντας στην ανάδειξη του κινδύνου μιας τέτοιας αναπτυξιακής επιλογής και στην ευαισθητοποίηση της ακαδημαϊκής κοινότητας και όλων των ενεργών πολιτών και φορέων στην Τουρκία, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.
H Πρυτανική Αρχή Πανεπιστημίου Αιγαίου
Υπογράψτε το Ψήφισμα Διαμαρτυρίας
Αριθμός Υπογραφών μέχρι στιγμής = 17147
Πλήρες Κείμενο
ΟΧΙ στην Ανέγερση Πυρηνικών Εργοστασίων στο Ακούγιου και στη Σινώπη (Τουρκία)
Πρωτοβουλία για την συγκέντρωση υπογραφών
Το ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα ήρθε να υπογραμμίσει με τον πλέον συνταρακτικό και άμεσο τρόπο τους μεγάλους κινδύνους της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας, ακόμη και από τεχνολογικά αναπτυγμένες χώρες, όπως η Ιαπωνία. Όπως ευφυώς επεσήμανε άλλωστε ο Τζόναθαν Σελ «Ο έλεγχος της πυρηνικής ενέργειας είναι η πλέον επικίνδυνη φαντασίωση» (Ελευθεροτυπία 2/4/11).
Στο ζήτημα αυτό δεν υπάρχουν μέσες λύσεις, όπως δεν υπάρχουν και μέσες στάσεις, ή επιτήδειες ουδετερότητες. Η διαφωνία με όσους προτείνουν τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας είτε ως μια «καθαρή» μορφή ενέργειας είτε ως ένα αναγκαίο κακό για την ανάπτυξη, πρέπει να είναι κάθετη διότι στηρίζεται τόσο σε επιστημονικά δεδομένα, όσο και σε διαφορετικές αναπτυξιακές και κοινωνικο-περιβαλλοντικά ευσυνείδητες επιλογές. Υπάρχουν πολλές άλλες λύσεις εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια, οι οποίες συνδυάζονται με τη χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας και δεν χρησιμοποιούνται επαρκώς ή υποτιμώνται, στο βωμό συγκεκριμένων συμφερόντων.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων, όπως και στην παρούσα, οι συζητήσεις για το θέμα της πυρηνικής ενέργειας έχουν ως έναυσμα πυρηνικά ατυχήματα, περιπτώσεις δηλαδή έκτακτης ανάγκης που συνήθως περιλαμβάνουν έκλυση ραδιενέργειας. Παραβλέπουμε όμως την πιθανότητα μιας σειράς απρόβλεπτων περιστατικών και τεχνικών βλαβών (π.χ. τήξη πυρηνικών αντιδραστήρων, εκρήξεις, πυρκαγιές, διαρροές ψυκτικού υγρού) που είναι δυνατόν να προκύψουν κατά τη διάρκεια της φυσιολογικής λειτουργίας ενός σταθμού ή ως αποτέλεσμα του πεπερασμένου χρόνου ζωής του.
Πρόσφατα η Τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε την ανέγερση δυο πυρηνικών εργοστασίων στην περιοχή του Ακούγιου (Μυρσίνη) και στη Σινώπη της Μαύρης Θάλασσας. Πρόκειται για μία απόφαση εξαιρετικά επικίνδυνη για την ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου, αν λάβουμε υπόψη τόσο το σεισμογενές της περιοχής όσο και τα πλούσια πολιτισμικά χαρακτηριστικά της. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τους τελευταίους μήνες υπάρχουν έντονες αντιδράσεις τόσο από επιστημονικούς φορείς στην Τουρκία, όσο και από τοπικούς πληθυσμούς που ζητούν δημοψήφισμα για αυτό το θέμα.
Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου οφείλει να αφουγκράζεται τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες των κατοίκων της ευαίσθητης περιοχής στην οποία έχει ιδρυθεί και λειτουργεί. Είναι άλλωστε ένα Πανεπιστήμιο, το οποίο επανειλημμένα σε ζητήματα που αφορούν την τοπική ανάπτυξη, το περιβάλλον και τον πολιτισμό της περιοχής, έχει αναλάβει πρωτοβουλίες ευρύτερης σημασίας για τον Αιγιακό χώρο, έναν χώρο με παγκόσμιας σημασίας πολιτισμικούς και περιβαλλοντικούς πόρους.
Σε αυτό το πλαίσιο και στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε στη χώρα μας, εκτιμούμε ότι θα πρέπει να αναλάβουμε πρωτοβουλίες, οι οποίες θα αναδείξουν τη σημασία μιας άλλης ανάπτυξης, χαμηλότερης επικινδυνότητας για τις κοινωνίες του Αιγαίου και με το δυνατόν περισσότερο ήπια, περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά. Η χρήση της πυρηνικής ενέργειας δεν έχει θέση σε μια τέτοια προοπτική και οφείλουμε να το τονίσουμε προς όλες τις κατευθύνσεις, τόσο στην Ελλάδα και την Τουρκία, όσο και σε όλον τον κόσμο.
Συνεπώς, η πρωτοβουλία της Πρυτανικής Αρχής του Πανεπιστημίου Αιγαίου να συγκεντρωθούν υπογραφές, ώστε να σταματήσει η ανέγερση των πυρηνικών εργοστασίων στο Ακούγιου και την Σινώπη, αποσκοπεί στην ανάδειξη του κινδύνου μιας τέτοιας αναπτυξιακής επιλογής και στην ευαισθητοποίηση της ακαδημαϊκής κοινότητας και όλων των ενεργών πολιτών και φορέων στην Τουρκία, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.
H Πρυτανική Αρχή Πανεπιστημίου Αιγαίου
Καθηγητής Πάρις Τσάρτας, Πρύτανης
Αναπληρωτής Καθηγητής Νικόλαος Σουλακέλλης, Αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και Φοιτητικής Μέριμνας
Καθηγήτρια Αγγελική Δημητρακοπούλου, Αντιπρύτανις Έρευνας και Στρατηγικού Σχεδιασμού
Καθηγητής Ιωάννης Κάλλας, Αντιπρύτανης Οικονομικού Προγραμματισμού και Ανάπτυξης
Έκκληση Για Το Θεατρικό Μουσείο
«Στα σκουπίδια του Υπουργείου Πολιτισμού
τριών αιώνων Θεατρική Ιστορία»
Παρά τις μακροχρόνιες και επανειλημμένες εκκλήσεις προς το Υπουργείο Πολιτισμού, το μοναδικό Θεατρικό Μουσείο της χώρας που γέννησε το Θέατρο, κλείνει. Η ιδέα του θεατρικού Μουσείου που ξεκίνησε το 1938 από τον Γιάννη Σιδέρη, άντεξε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, την Δικτατορία, και εδραιώθηκε το 1976 την εποχή της μεταπολίτευσης, εκπνέει την εποχή του ΔΝΤ, την εποχή της απόλυτης εκποίησης όχι μόνο των οικονομικών αξιών, αλλά κυρίως της εθνικής και πολιτισμικής απαξίωσης. Ως υπόδουλοι διαχειριστές οι κρατικοί λειτουργοί εκποιούν την πολιτισμική μας ταυτότητα. Είναι μοιραίο η μοναδική θεατρική κιβωτός του τόπου να κλείνει την εποχή που κυβερνάει τη χώρα ο εγγονός του ιδρυτή του Εθνικού Θεάτρου (Γεώργιος Παπανδρέου) και που υπουργός Πολιτισμού είναι ο εγγονός του ιδρυτή του Μουσείου Μπενάκη (Αντώνης Μπενάκης).
Το Θεατρικό Μουσείο δεν αποτελεί ένα μεγάλο φορέα που απαιτεί υψηλές επιδοτήσεις και μεγάλα κονδύλια. Με 3 αιώνων θεατρικό μουσειακό υλικό εκτεθειμένο στο υγρό και ακατάλληλο υπόγειο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου της Αθήνας και χιλιάδες τόμους θεατρικών βιβλίων στοιβαγμένων σε μισθωμένο οίκημα στα Πατήσια, προσπαθούσε να επιβιώσει κάτω από την αναλγησία και την αδιαφορία της «πολιτισμικής» πολιτικής που στόχευε στην προβολή του πολιτισμού μας, υπό το πρίσμα μιας εμπορικής ιλουστρασιόν εκδοχής, ακριβών διεθνών διαγωνισμών και διοργανώσεων, τα υπέρογκα έξοδα των οποίων είχαν από καιρό οδηγήσει στην χρεοκοπία πολλούς σημαντικούς πολιτιστικούς φορείς. Η νέα οικονομική κατάσταση απλώς ολοκλήρωσε την διαδρομή ενός τέλματος που χρόνια τώρα φαινόταν ως η κατάληξη μιας αλόγιστης και ανύπαρκτης εθνικής πολιτισμικής πολιτικής. Το Θεατρικό Μουσείο αποτελεί το μοναδικό στο είδος του Μουσείο όχι μόνο στην χώρα, αλλά και γενικότερα στην περιοχή των Βαλκανίων. Τροφοδοτεί ερευνητές από όλο τον κόσμο και συνεργάζεται με το Υπουργείο Εξωτερικών και Πολιτισμού ως διεθνής κόμβος θεατρικών πληροφοριών. Αποτελεί το μεγαλύτερο θεατρικό αρχείο, απολύτως απαραίτητο για την μελέτη, έρευνα και καλλιτεχνική παραγωγή των παραστατικών τεχνών γενικότερα. Το υπουργείο αδυνατεί να επιδοτήσει ένα φορέα που απασχολεί μόνον 14 υπαλλήλους (οι οποίοι βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας) που προσπαθούν να διαχειριστούν 3 αιώνων θεατρικό υλικό το οποίο κινδυνεύει να πεταχτεί στα σκουπίδια. Αυτή την κρίσιμη ιστορική στιγμή που διακυβεύεται η οικονομική εξαθλίωση, η εθνική μας αυθυπαρξία, η κοινωνική πρόνοια, η παιδεία, η πολιτισμική μας εξαφάνιση μπορεί να φαντάζει ως το «μικρότερο» από τα μύρια δεινά. Όμως αυτό που πάντα μπορούσαμε να αντιτάξουμε στα μεγάλα οικονομικά λόμπυ που διαχειρίζονταν την τύχη μας, ήταν η μοναδική «βαριά» βιομηχανία που έχουμε: ο Πολιτισμός μας.
Διαμαρτυρόμαστε για την οικονομική και πολιτισμική εξαθλίωση που βιώνουμε και ζητούμε συμπαράσταση σε αυτό τον άνισο αγώνα.
Διαμαρτυρόμαστε για την οικονομική και πολιτισμική εξαθλίωση που βιώνουμε και ζητούμε συμπαράσταση σε αυτό τον άνισο αγώνα.
Οι εργαζόμενοι του θεατρικού Μουσείου
Petition for the Hellenic Theatre Museum
“In the garbage of the Ministry of Culture
the theatrical history of 3 centuries”
Despite the constant and long – drawn – out appeals of its Committee to the Greek Minister of Culture and Tourism the unique and so valuable “HELLENIC THEATRE MUSEUM” is closing down, due to unbearable and intractable economical problems. The idea of creating a THEATRE MUSEUM in Athens started in 1938, with the purpose of including, not only personal exhibits, belongings, authentic costumes and photographs of great Greek protagonists and their performances, but also the most important archives of the Greek and foreign theatrical history of three long centuries (from the years before and after the Greek Revolution of 1821 until today), that is, Greek and foreign theatrical plays, programs, photos, posters, biographies, publications (critiques, interviews, reviews, articles concerning the Theatre on the whole) since 1896, radiotaped and unique videotaped performances of winter and summer theatrical periods since 1984.
The “Hellenic Theatre Museum” is cited in the basement of the Cultural Centre of the Municipality of Athens since 1977, a place totally sunless and dark, between mice, cockroaches and any other kind of dangerous insects, not only for the Personnel that is working there daily, but also for all the visitors and the valuable exhibits.
The total dullness, insensibility, unconcern of the Greek Ministry of Culture and Tourism, mainly now that the economic crisis has come to our door and leads the majority of people towards poverty, has led the 14 people of the Museum’s Personnel to be on strike, after 4 months that they are unpaid, although the subsidy from the Ministry (100% the last 40 years) is very low, thinking of the importance of the Museum throughout the Balkanian countries and the whole of Europe.
A theatrical ark that is of service and helps daily hundreds of pupils all over Greece, theatre Professors and students all over the world, reporters, journalists, theatre directors, actors and the whole of the theatre community, a so important source of theatrical history, education and culture, but also a wonderful visiting place for the tourists, is led towards degradation and decline.
We are protesting for the economic and cultural corruption that we are all experiencing and we ask for your support and concern throughout our unequal and unfair battle to stay alive, active and effective._
The personnel of the “Hellenic Theatre Museum”
ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ: Petition for the Hellenic Theatre Museum
ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ: Petition for the Hellenic Theatre Museum: "“In the garbage of the Ministry of Culture the theatrical history of 3 centuries” Despite the constant and long – drawn – out appeals ..."
Παρασκευή 29 Απριλίου 2011
130 οδοκαθαριστές για να αστράφτει το Λονδίνο για τον βασιλικό γάμο, 450 στην Πάτρα!!!
Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες
Όπως αυτή που αναφέρει ότι για να είναι αύριο το Λονδίνο πεντακάθαρο και για να αντιμετωπιστούν οι 140 τόνοι απορριμμάτων που αναμένεται να αφήσουν πίσω τους την Παρασκευή όσοι βρεθούν στην περιοχή, έχει επιστρατευτεί ένας μικρός στρατός από 130 οδοκαθαριστές και 30 ειδικά οχήματα. Αυτά συμβαίνουν στο Λονδίνο...
Πόσοι είπαμε ότι είναι οι εργαζόμενοι οδοκαθαριστές στο Δήμο Πατρέων; 450!!! Και ας μην κάνουμε τη σύγκριση ανάμεσα στο μέγεθος του Λονδίνου και το αντίστοιχο της Πάτρας, ούτε στην καθαριότητα της μίας πόλης με την άλλη.
Άσε που οι Λονδρέζοι αντιδρούν γιατί θεωρούν υπερβολή τους 130 οδοκαθαριστές.
Οι «Ναβουχοδονόσορες» της δημοτικής πολιτικής παρόντες και στα σκουπίδια!
Τελικά την μπόχα δεν την γλύτωσαν κάποιες ακραίες περιοχές του Δήμου Πατρέων. Ανήμερα Πάσχα και απόγευμα Μ. Σαββάτου οι κάδοι των σκουπιδιών ήταν ξεχειλισμένοι από σκουπίδια. Περίπου το 40%, από τα σκουπίδια (δυο χιλ. τόνοι από τους πέντε και κάτι) έμειναν να κάνουν Πάσχα μαζί μας!
Έτσι παρά τα ελπιδοφόρα μηνύματα που έφθαναν στους δημότες περί καθαρής πόλης τις άγιες ημέρες, η πραγματικότητα απείχε παρασάγγας όταν αυτές ήλθαν, μετά από το τέλος της επταήμερης αποχής (συγγνώμη, καλά την αναφέρω, ή μήπως ήταν απεργία ή κάτι άλλο, που τέλος πάντων αδυνατώ να κατανοήσω, αφού τέλος πάντων η μορφή της κινητοποίησης δεν είχε προσδιορισθεί σαφώς).
Μάλιστα, πως μπορώ να μην ανακαλέσω στην μνήμη μου τον Γραμματέα του σωματείου των υπηρεσιών καθαριότητας του Δήμου μας, ο οποίος εφιστούσε την προσοχή μας μέσω του «Ρ» στην πεζή σάρωση, που την προσδιόριζε ως το αδύνατο σημείο, για να έχουμε μια πόλη καθαρή πασχαλιάτικα!
Εδώ όμως, εκ του αποτελέσματος, φαίνεται πως η συλλογή των απορριμμάτων έπασχε γενικότερα. Και τούτο το γράφω, χωρίς να προχωρώ σε προεκτάσεις που αφορούν την στάση μερίδας των εργαζομένων έναντι της κοινωνικής δυσφορίας που προκλήθηκε στους δημότες για το γεγονός ότι ενώ ανελλιπώς καλούνται κάθε δίμηνο να πληρώνουν το κόστος της συλλογής των απορριμμάτων, εντούτοις στο πρώτο σύννεφο στις σχέσεις των υπαλλήλων Καθαριότητας με την δημοτική Αρχή αυτοί είναι που γίνονται το μπαλάκι.
Κι αυτό είναι ένα παιχνίδι επαναλαμβανόμενο κάθε φορά που κάποιοι στις τάξεις της Καθαριότητας κρίνουν ότι υπόκειται σε μεταβολή το στάτους που εξασφάλιζαν επί σειρά ετών, με την ανοχή της εκάστοτε δημοτικής Αρχής, εν ολίγοις των δημοτικών αρχών του δικομματισμού, οι οποίες αντί να υπερασπιστούν το δικαίωμα του δημότη έναντι αυτής της μειοψηφίας και φοβούμενες το πολιτικό κόστος, υπέκυπταν στις απαιτήσεις.
Και επειδή το δημοτικό τέλος που πληρώνει ο κάθε κάτοικος του Δήμου για το κόστος των απορριμμάτων είναι ανταποδοτικό, τούτο σημαίνει πως η μη επαρκής ανταπόκριση εκ μέρους των ασχολουμένων με τα απορρίμματα συνεπάγεται αυτομάτως οικονομική επιβάρυνση των χρηστών. Δηλαδή με άλλα λόγια καλούνται οι δημότες να βάλουν ξανά το χέρι στη τσέπη για να πληρωθούν όσοι επιπλέον απασχοληθούν. Δηλαδή να πληρώνει «τον τζίτζικα ως αηδόνι» για ένα έργο που επιβάλλεται να ολοκληρώνεται σε συγκεκριμένο χρόνο και με τον δέοντα σεβασμό στον δημότη.
Αλλά δυστυχώς, όπως συμβαίνει γενικότερα στον δημόσιο τομέα, έτσι και στον δημοτικό όσοι διαχειρίστηκαν το χρήμα του φορολογούμενου πολίτη απέκτησαν την ψευδαίσθηση ότι αυτό ήταν δικό τους και με αυτή την στρεβλή αντίληψη πορεύτηκαν. Μόνον που το μάρμαρο κάθε φορά καλούνταν να το πληρώσουν τα φορολογικά υποζύγια. Τουτέστιν εμείς, που μοιραίοι και άβουλοι δεν σηκώσαμε ανάστημα για να τους υπενθυμίσουμε ευθαρσώς ότι είναι αιρετοί και υπόκεινται στην κρίση μας. Ότι δεν νομιμοποιούνται να αποδέχονται αποκομιδή σκουπιδιών της πόλης με το σύστημα της κατ’ αποκοπήν εργασίας. Ότι άλλα ορίζει η συλλογική σύμβαση εργασίας που έχει συνομολογηθεί. Ότι το ωράριο των 6.20΄ καθημερινώς που υπογράφηκε ως ΣΣΕ ισχύει.
Με αυτό το γενικότερο πλαίσιο που διαμορφώθηκε εν αγνοία του δημότη-εργοδότη κάτω από το τραπέζι, η πόλη έπασχε από το σκουπιδομάνι κι όταν κάποιοι αποφάσισαν ότι πρέπει να τηρηθούν οι κανόνες ξέσπασε διαμαρτυρία, κυρίως από κάποιους στις νυκτερινές βάρδιες. Όταν η δημοτική Αρχή άγγιξε το ζήτημα βρήκε μπροστά της την αντίδραση. Αντίδραση που εκτός από συνδικαλιστικά, πήρε και πολιτικά χαρακτηριστικά, που ήθελαν το Δήμο ως σκληρό εργοδότη μόνον και μόνον διότι απαίτησε την τήρηση της νομιμότητας.
Ακόμη και πρόσφατα την Μ. Παρασκευή, ακολούθησε διαμαρτυρία των σωματείων Καθαριότητας και Χειριστών-Οδηγών ότι η δημοτική Αρχή επιδεικνύει αυταρχισμό και τσαμπουκά(!) γιατί έστειλε προσκλήσεις για απολογία σε όσους δεν παρουσιάστηκαν να πιάσουν εργασία στον τόπο που τους είχε ορίσει. Και τούτο λένε έγινε «την ίδια ώρα που οι υπάλληλοι συνεχίζουν να εργάζονται με εντατικούς ρυθμούς για να σηκωθούν όλα τα απορρίμματα από την πόλη».
Τώρα να επαναλάβω ξανά από πού γράφω παραπάνω; Ότι τέλος πάντων, εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα δηλούμενα; Μάλλον είναι περιττό!
Αλλά ποιος θα περίμενε κάτι άλλο όταν μόλις την Μ. Τετάρτη σε έκτακτο Δημοτικό Συμβούλιο που ζητήθηκε από την παράταξη Πελετίδη, απαίτησαν από την δημοτική Αρχή να χρεώσει στους δημότες το κόστος της επιλογής των σωματείων. Και τούτη τη γραμμή την ακολούθησαν και οι άλλες παρατάξεις. Πιστεύουν μήπως ότι «χαϊδεύοντας» την ακοή τους θα εξασφαλίσουν την ψήφο τους μελλοντικά; Άϊντε και να την εξασφαλίσουν, που τίποτα δεν είναι σίγουρο, δεν καταλαβαίνουν ότι η εποχή για τέτοια μικροπολιτική έχει περάσει; Ότι υπάρχει διαμαρτυρία των δημοτών όταν πληρώνουν και έργο δεν βλέπουν;
Δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι στο τιμόνι του Δήμου δεν είναι μια κομματική παράταξη που ενδεχομένως εάν ήταν θα λάμβανε υπόψιν το πολιτικό κόστος;
Παράταξη όμως που δεν είναι και ο «αχταρμάς» που την αξιολόγησε ως τέτοιον ο κ. Κατσικόπουλος. Είναι μια παράταξη έξω από κομματικές σκοπιμότητες, που έφεραν στο τιμόνι του Δήμου οι δημότες με ένα και μόνον σκοπό, να τα αλλάξει όλα τα κακώς κείμενα. Και τούτο πρέπει να γίνει για τι αυτή είναι η εντολή του δημότη και πρέπει να γίνει σεβαστή.
Διότι με την αντίθετη λογική, της αποδοχής από τον δημότη των κακώς πεπραγμένων, οι διοικούντες τον Δήμο επί μια τριανταετία έπρατταν ως Ναβουχοδονόσορες που πίστευαν ότι μετά το θάνατό τους θα κατάρρεε η αυτοκρατορία των Χαλδαίων. Μόνον που εμείς οι… Χαλδαίοι ζούμε επί έτη πολλά και αναπαραγόμαστε, πληρώνοντας τα σπασμένα που προέκυψαν από τις γαλαντομίες των προσωρινών αυτοκρατόρων. Ρίχτε μια ματιά στα οικονομικά του Δήμου, κοιτάξτε τι χρέος καλούμαστε να ξεπληρώσουμε. Και ξανασκεφτείτε.
Πασχαλιάτικη όψη της Πάτρας στις παρυφές της λόγω του μποϋκοτάζ που κάνουν κάποιοι από τους σκουπιδιάρηδες που επιμένουν στην αντίληψη του εργαζόμενου πολυτελείας και φέρουν βαρέως ότι υποχρεώνονται να εργάζονται όσο αναφέρει η ΣΣΕ και όχι κατ' αποκοπή.
Πέμπτη 28 Απριλίου 2011
Βόλφγκανγκ Γκούντμαν
ΝΕΩΤΕΡΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ
Από το Μόναχο, στα αντάρτικα βουνά της Αχαΐας
Η απίστευτη ιστορία ενός δραπέτη Γερμανού αξιωματικού
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ (*)
«Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.
Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.
Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.
Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.
Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.
Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.
Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ.
Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.
Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.
Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.
Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου.
Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.
Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει, για να αντισταθεί μαζί μου…»
Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.
Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.
Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.
Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου.
Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.
Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει, για να αντισταθεί μαζί μου…»
(Το επίγραμμα ανήκει στον πάστορα Μάρτιν Νιμέλερ
και αφορά τη στάση της «σιωπηρής πλειοψηφίας» την εποχή του Γ’ Ράιχ).
----------οοο----------
Ο Αδόλφος Χίτλερ διορίστηκε καγκελάριος στις 30 Ιανουαρίου 1933. Οι ναζί είχαν κερδίσει μεν τις εκλογές Νοεμβρίου του 1932, όχι όμως και την απόλυτη πλειοψηφία. Οι διαπραγματεύσεις για κυβέρνηση συνασπισμού κατέρρευσαν. Ο υπουργός Αμυνας Σλάιχερ έπεισε τον πρόεδρο Χίντενμπουργκ να απολύσει τον καγκελάριο Πάπεν και ανέλαβε ο ίδιος.
Στο μεταξύ, ο Πάπεν διαπραγματευόταν με τον Χίτλερ και, με έγκριση του προέδρου, ο Σλάιχερ εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. Δύο μέρες μετά, τον διαδέχτηκε ο Χίτλερ, με τον Πάπεν ως αντικαγκελάριο. Το εκλογικό παιχνίδι έπρεπε να σταματήσει, καθώς οι κομμουνιστές διαρκώς ενισχύονταν. Μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, από προβοκάτσια των Ναζί, ο Χίτλερ απέκτησε έκτακτες εξουσίες και, με το θάνατο του Χίντενμπουργκ το 1934, το αξίωμα του προέδρου και του καγκελαρίου συγχωνεύθηκαν.
Ο Χίτλερ έγινε Φύρερ, η δικτατορία των Ναζί άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά, και όλα ήταν έτοιμα για το μεγαλύτερο αιματοκύλισμα στην ιστορία. Η θεαματική άνοδος του Χίτλερ, από μονοψήφια ποσοστά στις εκλογές μέχρι και το 1928, συντελέστηκε με σκηνικό τη Μεγάλη Υφεση. (Καθημερινή 31-1-10).
-----------οοο----------
Το έτος αυτό λοιπόν, το 1933, επί καγκελαρίου Χίτλερ, εισήχθη στην Ευελπίδων σε ηλικία 19 ετών ο ορειβάτης Βόλφγκανγκ Γκούντμαν. Ήταν όλο χαρά γιατί θα γινόταν αξιωματικός να υπηρετήσει την πατρίδα του. Ήρθε η ημέρα της ορκωμοσίας, τεταρτοετής εύελπις πια και καθώς τους είχε αναγγείλει ο Διοικητής της Σχολής, θα τους έκανε την τιμή να τους απονείμει τα ξίφη ο ίδιος ο Χίτλερ. Μεγάλη η χάρη. Πλην όμως υπήρχε ένα προαπαιτούμενο. Έπρεπε να ήταν Άριος αυτός που θα τύχαινε της τιμής. Μέχρι τρίτου βαθμού. Και αυτό να αποδεικνύεται εγγράφως.
Η μητέρα του Γκούντμαν ήταν Χριστιανή και ο πατέρας του Χριστιανός Διαμαρτυρόμενος, όπως όλοι οι Γερμανοί. Αλλά ο παππούς υπήρξε Εβραίος και η γιαγιά Χριστιανή καταγόμενη από την Δανία. Ωστόσο η οικογένεια παρέμενε ανεξίθρησκη και αυτό συνέβαλε στη σύσφιγξη των δεσμών της.
Ο Γκούντμαν αποφάσισε να εκθέσει τα πράγματα στον Διοικητή του. Αυτός του προτείνει εναλλακτικώς να καταταγεί στα Ες Ες. Ο νεαρός εύελπις αρνείται γιατί είναι η απάνθρωπη συμπεριφορά αυτού του Σώματος. Καταφεύγει στον πατέρα του, που του συνιστά να προσέχει τώρα που πια η εβραϊκή ταυτότητά του θα γινόταν γνωστή. Οι ρατσιστές παραμονεύουν.
Επόμενη ημέρα κατά το προσκλητήριο της Σχολής. Αποτάσσουν αυτόν και άλλους δύο ευέλπιδες εβραϊκής καταγωγής. Κατά την αποχώρησή τους, τους ακολουθούν εθνικιστικοί αλαλαγμοί, οι περισσότεροι παραμένουν ανέκφραστοι, παθητικοί υποδοχείς. Ο συμμαθητής του Μάρκος, αυτός μόνον του ζητά ψιθυριστά συγγνώμη, για την αδυναμία του να διαμαρτυρηθεί.
«Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα».
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα».
Ο αξιωματικός στον οποίο παρέδωσε οπλισμό και στολή ο Γκούντμαν, του συνέστησε να πάει από κει που κατάγεται. Που; Μα η Γερμανία είναι χώρα που γεννήθηκε, αυτήν γνώρισε για πατρίδα του. Ρατσιστικός παραλογισμός.
Ο ίδιος ο Γκούτμαν αφηγείται: «Γεννήθηκα σε ένα προάστιο του Μονάχου το 1914.Ο πατέρας μου ήταν Γερμανός με 25% εβραϊκό αίμα από τον πατέρα του και η μητέρα μου Δανέζα Χριστιανή. Ήταν έμπορος υφασμάτων και ράπτης με καλή σειρά. Ήμασταν τέσσερα παιδιά. Μας έστειλε σχολείο και μάθαμε εκτός από αρχαία ελληνικά, λατινικά, αγγλικά, γαλλικά».
Το ίδιο βράδυ της απόταξής του, 1937 πια, οι παρακρατικοί του ναζιστικού κόμματος λιθοβολούν την πατρική οικία του. Την επομένη ημέρα δυο ναζί χτυπούν την μητέρα του. Σε κάθε συνάντηση μαζί τους στο δρόμο, ακολουθούν χλευασμοί. «Νοιώθουμε ξένοι στη γειτονιά που γεννηθήκαμε» γράφει στην αυτοβιογραφία που άφησε στον εγγονό του που ζει στην Πάτρα, ο Γκούντμαν. «Κλειστήκαμε στο σπίτι για να μην προκαλούμε, κι αυτό άρχισε να έχει επιπτώσεις στο ηθικό μας. Έστηναν μπλόκα σε καίρια σημεία. Κυριαρχούσε η στρατοκρατία. Οι πνευματικοί άνθρωποι είχαν εκτοπιστεί ή αναγκαστεί να μεταναστέψουν».
------οοο--------
15 Ιουλίου 1937. Ο πατέρας αναμένεται στο σπίτι για να γιορτάσει η οικογένεια μαζί τα γενέθλια της μητέρας. Η πόρτα χτυπά ασυνήθιστα ενωρίς. Ανοίγουν και η φιγούρα του πατέρα σωριάζεται μπροστά τους. Είναι χτυπημένος άσχημα από τα Τάγματα Εφόδου (κάτι σαν τους ταγματασφαλίτες, τους δικούς μας). Δυο παρακρατικοί είχαν εισβάλει στο ραφείο του πατέρα και αφού έδιωξαν κακήν κακώς έναν πελάτη του, που του συνέστησαν να μην ξαναμπεί στο μαγαζί του Εβραίου, άρχισαν να τον χτυπούν με ρόπαλα.
Η πράξη αναστατώνει την οικογένεια και περισσότερο τον γιο Γκούντμαν. Καταφεύγουν στο κοντινό αστυνομικό τμήμα, που όμως ο αξιωματικός υπηρεσίας αδιαφορεί. Καταγράφει βαριεστημένα το γεγονός.
Ο φόβος αρχίζει να κυριαρχεί. Ο Γκούντμαν φεύγει από το προάστιο που ζει και καταφεύγει στο κοντινό Μόναχο. Στα εργοστάσια που αναζητά δουλειά, του απαιτούν πιστοποιητικό Αρίου, ή μέλους της ναζιστικής νεολαίας, για να τον προσλάβουν.
Μετά από αναστολές, μετακομίζει στο Αμβούργο, παρά την αντίρρηση της μητέρας του. Η ανώμαλη πολιτική κατάσταση και η υπερχρέωση της χώρας που εξακολουθεί να πληρώνει τις αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που προκάλεσε έχει τις επιπτώσεις της στην ανεργία.
Μετακομίζει ξανά, αυτή τη φορά στο Άρχους της Δανίας. Εκεί ζει και ο θείος του, αδελφός της μητέρας του, ενώ πίσω στη Γερμανία οι γονείς του είναι σε επιφυλακή. Πιάνει καλή δουλειά σε μια αποθήκη ανταλλακτικών. Ζει καλά, αλλά η μοναξιά τον ζώνει. Τα Χριστούγεννα του 1938 αποφασίζει να επισκεφθεί τους δικούς του. Φθάνοντας στα σύνορα παρατηρεί ότι όποιος εξέρχεται από τη Γερμανία δεν του γίνεται έλεγχος αποσκευών, ενώ όσοι εισέρχονται αντιμετωπίζονται ως ύποπτοι. Ο έλεγχος που τους γίνεται είναι εξευτελιστικός. Απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Στρατός και Αστυνομία ελέγχουν σε κάθε σταθμό απ’ όπου περνά.
Κάποτε φθάνει επιτέλους στο σπίτι του.
Τα νέα των δικών του είναι ανησυχητικά. Η φοβία υπήρχε παντού. Οι τοίχοι στους δρόμους γεμάτοι φιλοναζί συνθήματα και εναντίον των Εβραίων. Στην μπυραρία της γειτονιάς που πήγε να βρει τους φίλους του, οι σερβιτόροι αρνήθηκαν να τον σερβίρουν. Ειδικά ένας κατάξανθος νεαρός του είπε επιδεικτικά: «Δεν σε σερβίρω Εβραίε».
---------οοο----------
Φεύγει ταπεινωμένος από την πόλη του κι επιστρέφει στο Άρχους. Τον πόνο απαλύνει η γνωριμία του με την Χάνα, μια εξαιρετική κοπέλα. Συνδέονται και αποφασίζουν να παντρευτούν. Συμφωνούν να το πουν ξεχωριστά ο καθένας στους δικούς του, πριν τους επισκεφθούν μαζί. Η Χάνα το λέει στον αδελφό της. Ο Γκούντμαν ειδοποιεί με γράμμα τους γονείς του ότι θα τους επισκεφθεί στη Γερμανία. Ξεκινά. Φθάνοντας όμως στο Αμβούργο συλλαμβάνεται μαζί με άλλα οκτώ άτομα από την γερμανική Αστυνομία. Τους κατηγορούν για προδοσία και δυσφήμιση του καθεστώτος στο εξωτερικό. Τους κλείνουν σε ένα βαγόνι και την επόμενη ημέρα τους μεταγάγουν στο Βερολίνο για να δικαστούν από Στρατοδικείο. Οι δυο κατήγοροί του είναι από το Άρχους, στο οποίο γνώρισε την Χάνα. Δικάζεται 10 χρόνια και τον κλείνουν στις φυλακές, κοντά στην όμορφη πόλη Δρέσδη, όπου βρίσκονται 2.000 κατάδικοι. Φόρμα καταδίκου ακόμη δεν έχει πάρει, λόγω ελλείψεως. Γι αυτό και επείγεται να δραπετεύσει. Εάν τον ντύσουν με τα φυλακίστηκα, χάνεται κάθε ελπίδα.
Είναι 20 Ιουλίου 1934, που σβήνουν ξαφνικά τα φώτα της φυλακής και του δίνεται η ευκαιρία. Μετά από περιπέτεια φθάνει στην πόλη. Εκεί παίρνει ταξί και κατευθύνεται μιάμιση ώρα απόσταση, στο Γκέρλιτζ. Από κει τραβά για τα σύνορα προς Πολωνία. Ατυχία όμως, συλλαμβάνεται από ζευγάρι γερμανικής περιπόλου, καθώς έπεσε πάνω σε κώνο των γερμανο-πολωνικών συνόρων και δημιούργησε θόρυβο. Εάν πήγαινε προς την αντίθετη κατεύθυνση θα είχε περάσει τα πολωνικά σύνορα, που εκείνη την ώρα δεν φυλάγονταν. Κι όταν θα ξημέρωνε θα βρισκόταν στο Γκότσελεκ, κι από κει στη Βαρσοβία, εκεί που ζει ένας άλλος θείος του.
Παρά ταύτα, η τύχη του χαμογελά. Επικεφαλής αξιωματικός του φυλακίου που τον μεταφέρουν είναι ο πρώην εύελπις, συνάδελφός του στη Σχολή, Μάρκος. Στενός φίλος του και αντιναζί που έχει βοηθήσει πολλούς. Σήμα για δραπέτευσή του δεν είχε λάβει κι έτσι βοηθά και αυτόν να περάσει τα σύνορα.
Ήταν παραμονές της γερμανικής εισβολής. Το κλίμα έκρυθμο. Κι όμως ο Γκούτμαν δεν πίστευε ότι ο Χίτλερ θα εισέβαλε στην Πολωνία! Και τότε έρχεται η πίκρα. Σε ένα τηλεφώνημα, στο θείο του, στο Άρχους Δανίας ενημερώνεται ότι η κατηγορία εναντίον του εξυφάνθη από τον αδελφό της κοπέλας του, της Χάνα, ο οποίος ήταν μέλος της φασιστικής νεολαίας. Και ένας από τους δύο μάρτυρες που κατέθεσαν εναντίον του στη δίκη. Ο θείος του στη Βαρσοβία, του συνιστά να μην επιστρέψει στη Δανία, γιατί μπορεί να τον απαγάγουν κατάσκοποι. Ήταν δραπέτης και τα ισόβια θάρχονταν σίγουρα σε περίπτωση σύλληψής του.
Έπειτα από καιρό φθάνει στην Πολωνία η μητέρα που του φέρνει άσχημα νέα. Η δουλειά του πατέρα πάει από το κακό στο χειρότερο. Η αδελφή Ίρμα έφυγε στην Ελλάδα, κάπου στην Πάτρα για να δουλέψει. Γκουβερνάντα. Διδάσκει και γερμανικά, στο σπίτι κάποιου πλούσιου πατρινού.
1 Σεπτέμβρη 1939. Γίνεται αυτό που όλοι περίμεναν. Οι γερμανοί τελικά εισβάλλουν στην Πολωνία. Το πολωνικό ιππικό που ήταν καμάρι της χώρας και φημιζόταν ως αξιόμαχο, είναι αδύνατον να αντισταθεί στη θυελλώδη προέλαση των μηχανοκίνητων Πάντσερ και καταρρέει.
Έτσι στις 20-9-39 οι Γερμανοί βρίσκονται προ των πυλών της Βαρσοβίας. Αλλά, ο Γκούντμαν που νιώθει κυνηγημένος, προνοώντας και με τη βοήθεια του θείου του έχει βγάλει διαβατήριο, έχει αγοράσει χάρτη της Ευρώπης κι έμαθε όσα περισσότερα για την Πάτρα, όπου διέμενε η αδελφή του. Μετά τους Γερμανούς εισβάλλουν στη χώρα και οι σοβιετικοί.
Είναι ώρα για απομάκρυνση. Φεύγει με το τρένο για τη Λιθουανία, χώρα που την κατέχει η Πολωνία. Από κει συνεχίζει για την Λετονία. Ο φόβος του πολέμου τον ωθεί στην Εσθονία. Χώρες και οι τρεις υπό σοβιετική επιρροή. Υπάρχει κίνδυνος να κλείσουν τα σύνορα από τους Σοβιετικούς, γι αυτό συνεχίζει προς Φιλανδία.
Εκεί που φθάνει, τριγυρνά στο λιμάνι προσπαθώντας να βρει πλοίο για κάποια δυτικοευρωπαϊκή χώρα. Οι κινήσεις του θεωρούνται ύποπτες και τον συλλαμβάνει η Αστυνομία. Τον ανακρίνει και τον αφήνει ελεύθερο.
Στρέφεται προς την Σουηδία που είναι ουδέτερη χώρα. Όμως οι Γερμανοί έχουν εκτεταμένο δίκτυο κατασκόπων κι ο ίδιος δεν παύει να είναι δραπέτης.
Στης Στοκχόλμης το λιμάνι ανοίγει η τύχη του. Ζητούσε να φύγει έστω για Γαλλία ή για Αγγλία και βρήκε ευκαιρία για την Πάτρα. Ένα πλοίο που μετέφερε πρώτη ύλη για παραγωγή χαρτιού στην χαρτοποιΐα του Ευ. Λαδόπουλου, ήταν η σωτηρία του.
Δίνει στον καπετάνιο όσα λεφτά του απέμειναν και επιβιβάζεται με μόνη αποσκευή μια βαλίτσα. Μετά από 10ήμερο ταξίδι, αρχές Οκτωβρίου 1939, φθάνει λαθραία στην Πάτρα μέσω Ατλαντικού, Γιβραλτάρ και Μεσογείου.
Σπεύδει στα Ψηλαλώνια. Εκεί θα βρει την Ιρμα, για να πέσει στην αγκαλιά της. Επιτέλους, μετά από έξι χρόνια συναντά έναν άνθρωπο της οικογενείας της. Ως ορειβάτης, τι άλλο θα ζητούσε πρώτο; Μα τον Ορειβατικό Σύλλογο της πόλης! Γνωρίστηκε με τα μέλη του και άρχισε να ηρεμεί ψυχικά. Πιάνει και δουλειά ως φορτοεκφορτωτής στο λίμανι. Κι απάνω που άρχισε να στρώνει η ζωή του, μπαίνει το 1940 που κουβαλά μηνύματα ανησυχητικά. Τον Απρίλιο οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τη Δανία. Το Δεκαπενταύγουστο οι Ιταλοί τορπιλίζουν την Έλλη και στις 28 Οκτωβρίου οι ίδιοι κηρύσσουν πόλεμο κατά της Ελλάδας.
Οι Βόρεια Ευρώπη φλέγεται. Οι οικογένεια του Γκούντμαν αποφασίζει και αρχές 1941 έρχεται στην Θεσσαλονίκη, όπου κατοικούν ακόμη πολλοί Εβραίοι, ενώ στο μεταξύ ο ιταλικός φασισμός δέχεται πλήγματα από τους γενναίους Έλληνες στρατιώτες στο Μέτωπο.
Ο ίδιος ο Γκούντμαν μετακομίζει στην απάνω μεριά της οδού Αγ. Nικολάου, από τα Ψηλαλώνια, όπου μέχρι τότε φιλοξενούνταν στο αρχοντικό που εργάζεται η αδελφή του. Πιάνει και δεύτερη δουλειά, διεκπεραιωτής αλληλογραφίας στην Αχάια Κλάους, της οποίας οι ιδιοκτήτες τρεις αδελφοί Αντωνόπουλοι είναι δεινοί ορειβάτες, που υπηρέτησαν στο Τάγμα Χιονοδρόμων κατά το αλβανικό έπος.
6 Απριλίου 1941. Οι Γερμανοί για να τελειώσουν με τον φθοροποιό πόλεμο που απερίσκεπτα άνοιξε με την Ελλάδα ο Μουσολίνι, εισβάλουν από την Βουλγαρία στην Ελλάδα, (επιχείρηση Μαρίτα) παρακάμπτοντας την γραμμή των οχυρών Ρούπελ. Περνούν στη Θεσσαλονίκη. Ο στρατηγός Τσολάκογλου υπογράφει την επαίσχυντη ανακωχή. Και στις 27 του μήνα η σβάστικα ρυπαίνει τον Ιερό Βράχο της Αθήνας.
Στις 26 Απριλίου, το απόγευμα, οι πρώτη ομάδα Γερμανών εισβάλλει στην Πάτρα και παραλαμβάνει τη διοίκηση της πόλης από τον υποστράτηγο Γ. Καραβοκύρη, που την παραδίδει.
Στις 2 Ιουνίου οι Ιταλοί εισέρχονται στην Πελοπόννησο, στα πλαίσια συμφωνίας με τους Γερμανούς και τους Βουλγάρους για την τριχοτόμηση της χώρας. Η οικογένεια του Γκούντμαν έρχεται από τα Θεσσαλονίκη και εγκαθίσταται στην Πάτρα, που τώρα την κατέχουν οι Ιταλοί.
Στο μεταξύ από το Μάιο επιβάλλεται δελτίο στα τρόφιμα, ενώ τον Ιούνιο καταγράφεται και το πρώτο θύμα της πείνας. Ο φόβος από τους κατακτητές μεγαλώνει. Οι μυστικές βρετανικές υπηρεσίες αναδιοργανώνονται για την αντιμετώπιση του εχθρού.
Η τοπική Αστυνομία βοηθάει τους Εβραίους με πλαστές ταυτότητες που τους εφοδιάζει. Και το όνομα αυτού από Βόλφγκανγκ Γκούντμαν, σε Γιάννης Παπαδόπουλος. Περνούν δύσκολες ημέρες στη διάρκεια της ιταλικής κατοχής, μέχρι που έρχεται η συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το Σεπτέμβρη του 1943.
Οι Γερμανοί αναλαμβάνουν τώρα τα ηνία. Στήνουν και το στρατηγείο τους στο μέγαρο Ηλιόπουλο, που διαθέτει και καταφύγιο για προστασία από τα συμμαχικά αεροπλάνα που βομβαρδίζουν κάθε τόσο την πόλη. Εκεί τον φέρνει η μοίρα τον Γκούντμαν να εργαστεί ως μεταφραστής. Ο ορειβάτης φίλος του Γιάννης, που ήδη εργάζεται σε αυτό το κτίριο της γερμανικής διοίκησης τον πρότεινε ως κατάλληλο, αφού ξέρει τη γλώσσα. Στην ουσία όμως για να τον προφυλάξει. Ποιος θα πίστευε ότι ένας γερμανο-εβραίος θα βρισκόταν δίπλα στους ναζί; Οι αντιδράσεις του Γκούντμαν κάμπτονται.
Ο διοικητής της Αστυνομίας που του έκδωσε την πλαστή ταυτότητα είναι αυτός που μεσολαβεί μεταξύ του Γκούντμαν και του κλιμακίου της βρετανικής αποστολής. Και χωρίς να το καταλάβει γίνεται πολύτιμος πληροφοριοδότης, που μεταφέρει το περιεχόμενο των γερμανικών εγγράφων στο διοικητή για να το διεκπεραιώσει στους Βρετανούς.
Στην Πάτρα τότε ζούσαν πολλές οικογένειες Εβραίων. Μαθαίνοντας όμως τις συλλήψεις ομοεθνών τους στη Θεσσαλονίκη και όταν το Οκτώβρη του 1943 οι Γερμανοί τοιχοκόλλησαν ανακοινώσεις που τους καλούσαν να εμφανιστούν στο Διοικητήριο για επίλυση εκκρεμοτήτων τους, ανησύχησαν και άλλοι έφυγαν για το βουνό, άλλοι για την Αθήνα κι άλλοι κρύφτηκαν στην πόλη. Ωστόσο έξι οικογένειες πιάστηκαν μετά από κατάδοση και στάλθηκαν στην Αθήνα.
Κάποια μέρα οι Γερμανοί υποπτεύθηκαν τον Γκούντμαν και περίμεναν να τον συλλάβουν έξω από το σπίτι του. Ήταν που έπαιρνε ημερήσια άδεια για ξεκούραση. Κι ήταν τυχερός που ο φίλος του Γιάννης είδε τυχαία την εντολή σύλληψης και έσπευσε να τον ειδοποιήσει.
Είναι Δεκέμβρης 1943, κάνει κρύο τσουχτερό. Φεύγει για να κρυφτεί στο καταφύγιο του Ορειβατικού στο Παναχαϊκό, πάνω από την Κοκκινόβρυση. Ακολουθεί τη διαδρομή από Ψηλαλώνια, οδός Γούναρη, Παναγία Αλεξιώτισσα, Προφήτης Ηλείας, Γηροκομειό, Ρωμανός, Ελεκίστρα. Διακόσια μέτρα έξω από το χωριό τον συλλαμβάνουν τρεις αντάρτες του ΕΛΑΣ, που παρακολουθούν την είσοδό του στα μέρη τους. Η ξενική προφορά του τον βάζει σε μπελά. Τον κουβαλάνε μέχρι το Πουρναρόκαστρο, όπου βρίσκεται η βάση τους. Τον ανακρίνουν καθώς τον περνούν για κατάσκοπο. Δεν εμπιστεύονται την απολογία του και τον στέλνουν συνοδεία ανταρτών στο Λεόντιο, στην έδρα του στρατοδικείου για να δικαστεί.
Η δίκη του γίνεται δημόσια και καταδικάζεται σε εκτέλεση. Τον φυλακίζουν στον επάνω όροφο ενός χωριατόσπιτου. Προσπαθεί να δραπετεύσει αλλά είναι αδύνατο. Το πρωί που ανοίγει η πόρτα τον κατεβάζουν από τις σκάλες κι εκεί αντικρίζει ένα πλήθος που τον κοιτά βουβά. Δεν έχουν ξαναδεί εκτέλεση Γερμανού. Όμως ανάμεσά του είναι και ο καπετάνιος Θρασύβουλος, γιατρός νευρολόγος, που τον αναγνωρίζει. Είχε μάθει για τη σύλληψη και ήρθε να δει. Ρωτά τον δικαστή, αυτόν θα σκοτώσετε για πράκτορα; Στη στιγμή επεμβαίνουν και οι Εβραίοι αντάρτες αδελφοί Βελελή που τον γνωρίζουν από τον Ορειβατικό, όπως τον γνωρίζει και ο καπετάνιος. Από το θάνατο στην Ανάσταση, βρίσκεται από τη μια στιγμή στην άλλη.
Σώζεται η ζωή του και την αφιερώνει στον αντιφασιστικό αγώνα. Γίνεται μεταφραστής στο 12ο Σύνταγμα, λαβαίνει μέρος στη μάχη στα Δεμέστιχα, κατά των Τσολιάδων τον Φεβρουάριο του 1944.
Έρχεται η απελευθέρωση της Πάτρας. Οι Βρετανοί τον συλλαμβάνουν ως μεταφραστή συνεργάτη των Γερμανών. Τον κρατούν και τον ανακρίνουν έως τις 3-12-44, που τον απολύουν. Είναι η μέρα που η Ελλάδα μπαίνει στο δρόμο του Εμφυλίου.
Ο πόλεμος στην Ευρώπη έχει τελειώσει από το Μάη του 1945, στην Ελλάδα όμως έχει αρχίσει προετοιμασία ενός νέου μεταξύ των Ελλήνων. Πριν περάσει χρόνος ξεσπά Εμφύλιος. Τον Γκούντμαν πλησιάζουν οι σύντροφοι της Αντίστασης και του προτείνουν να συμμετάσχει. Αρνείται, δεν πιστεύει ότι θα υπάρξει νικητής. Αφορά τους Έλληνες κι ωστόσο αυτός είναι Εβραίος Γερμανός.
Όμως η Ασφάλεια Πάτρας τον υποπτεύεται και τον συλλαμβάνει. Είναι η πέμπτη φορά που πιάνεται. Απελευθερώθηκε χάρη στην επέμβαση του Διοικητή. Οι οικογένειά του φεύγει για τη Γερμανία καθώς η χώρα χειροτερεύει. Όταν ομαλοποιείται η κατάσταση, γύρω στο 1953, επισκέπτεται την πατρίδα του και ο ίδιος. Παντρεύεται Γερμανίδα και κάνουν απογόνους στην Ελλάδα. Γέρος πια πεθαίνει, ενώ η ιστορία του γραμμένη από τον ίδιο σε ένα πακέτο φύλλα χαρτιού, παραδίδεται από τον γιο του στον εγγονό του.
Η απίστευτη περιπέτεια αυτού του Γερμανοεβραίου, που μας την μεταφέρει με λογοτεχνική αρτιότητα ο συγγραφέας Ασημάκης Παπαδόπουλος, από την Πάτρα, με το μυθιστόρημά του «Βόλφγκανγκ Γκούντμαν, μια απίστευτη περιπέτεια» (εκδόσεις Περί Τεχνών 2010) είναι μια αληθινή ιστορία, με πολλά διδάγματα για το σήμερα, που ο νεοναζισμός αναβιώνει και στη χώρα μας, βγάζοντας με θρασύτητα τη γλώσσα του.
_______________________________
(*) Τα παραπάνω αποτελούν απόσπασμα ομιλίας για την παρουσία του βιβλίου που έγινε στην Πάτρα από τον Γ. Μόσχο, γραμμ. της Εταιρείας Συλλογής Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων ν. Αχαΐας 1940-1974 (ΕΣΔΙΑ) τη Δευτέρα 22-11-10, στην αίθουσα «Περί Τεχνών», με τη συμμετοχή του Προξένου της Ομ. Δημ. της Γερμανίας Γ. Απατζή και του συγγραφέα.
Οκτώβριος 1944: το άλλο Ολοκαύτωμα
Το κείμενο που ακολουθεί το είχα ναρτημένο την Τετάρτη, 24 Νοεμβρίου 2010, σε προηγουμενο σάιτ. Για τεχνικούς λόγους αναρτείω ξανά.
_____________________________________________________________________________________
800 τσιγγανάκια νεκρά σε τρεις ώρεςΣτην ιστορία των Ρομά της Ευρώπης η φοβερή νύχτα της 10ης Οκτωβρίου 1944 έχει αποτυπωθεί με μελανά χρώματα.Ηταν τότε που,με εντολή του Αδόλφου Χίτλερ,800 παιδιά τσιγγάνικης καταγωγής,ηλικίας από 8-18 ετών,θανατώθηκαν μέσα στους θαλάμους αερίων του στρατοπέδου συγκέντρωσης Αουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου, με το αέριο «Ζάικλον Β».Πριν από την εκτέλεσή τους είχε προηγηθεί πάνω τους μια σειρά απάνθρωπων πειραμάτων από τη διαβόητη...«επιστημονική» (!) ομάδα του διεστραμμένου γιατρού Γιόζεφ Μένγκελε.Ο ψυχίατρος Ρόμπερτ Ρίτερ,οι ανθρωπολόγοι Αντολφ Βιρτ και Σόφι Ερχαρτ και η νοσοκόμος Εύα Γιούστιν υπέβαλαν τα παιδιά σε μια σειρά από βασανιστήρια που υπερέβαιναν τα όρια της ανθρώπινης λογικής και αντοχής.Οταν το ρολόι έδειξε ακριβώς μεσάνυχτα, τα οδήγησαν στους θαλάμους αερίων και τα δολοφόνησαν χωρίς οίκτο.Η πρωτοφανής ανθρωποθυσία δεν κράτησε παραπάνω από τρεις ώρες.Συνολικά 550.000 Ρομά θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου,πάνω από το 70% του συνολικού πληθυσμού των τσιγγάνων που κατοικούσε τότε στην Ευρώπη.
Μαρτυρίες σύγχρονης βαρβαρότητας
Μαρτυρίες σύγχρονης βαρβαρότητας
«Μας δέρνουν και μας λένε πως βρωμάμε.
Πώς να πλυθούμε αν δεν μας δώσουν νερό;»
Σάντορ και Τίμπορ, Ρουμανία
Πώς να πλυθούμε αν δεν μας δώσουν νερό;»
Σάντορ και Τίμπορ, Ρουμανία
Το 2004 πάνω από 100 Ρομά εκδιώχθηκαν πυξ λαξ από μια σειρά εγκαταλελειμμένων κτιρίων στο κέντρο της πόλης Μιερκούρεα Τσιουκ στην κεντρική Ρουμανία. «Ηρθαν οπλισμένοι. Και μας έδιωξαν με τη βία. Μας είπαν να τα μαζέψουμε και να φύγουμε την επόμενη κιόλας μέρα. Μας απείλησαν πως αν δεν φεύγαμε,θα έμπαιναν μέσα στα σπίτια μας με τις μπουλντόζες» αφηγείται ένας εκ των κατοίκων, ο Σάντορ. Οσοι δεν αποκαρδιώθηκαν, ξαναβρήκαν (προσωρινή) στέγη σε μια μολυσμένη έκταση δίπλα σε εργοστάσιο επεξεργασίας βιομηχανικών λυμάτων.Οι Αρχές τελικώς παρείχαν στους τσιγγάνους μεταλλικά κοντέινερ, με την υπόσχεση ότι τα λαμαρινένια αυτά κουτιά «αποτελούν προσωρινή λύση στο πρόβλημα της στέγασής τους». Εξι χρόνια μετά, τίποτε δεν έχει αλλάξει. «Χρειαζόμαστε άμεσα ένα αξιοπρεπές κατάλυμα για να ζήσουμε.Δεν μας αφήνουν να μπούμε πουθενά, σε κανέναν δημόσιο χώρο. Μας δέρνουν και μας λένε πως βρωμάμε. Πώς να πλυθούμε, αν δεν μας δώσουν τρεχούμενο νερό;»,λέει ένας άλλος κάτοικος,ο Τίμπορ.
«Εδιωξαν τον γιο μου απ΄ το σχολείο, δήθεν γιατί μάλωνε με τα παιδιά»
Ρενάτα και Φράντισεκ, Τσεχία
«Στα έξι του χρόνια ο γιος μου γράφτηκε στο σχολείο.Αλλά τον Φεβρουάριο του 2008 ο διευθυντής με φώναξε και μου είπε πως ο Φράντισεκ πρέπει να φύγει,δήθεν γιατί μάλωνε με τα άλλα παιδιά και τους δασκάλους του»,καταγγέλλει η μητέρα 11χρονου τσιγγάνου.Ο μικρός αναγκάστηκε να μεταφερθεί σε ένα άλλο, ειδικού τύπου σχολείο,ώστε να διαγνωσθούν τυχόν προβλήματα στη συμπεριφορά του.Αποκάλυψη: ύστερα από τέσσερις μήνες ο διευθυντής του ειδικού σχολείου είπε στη μητέρα του ότι το παιδί ήταν μια χαρά και ότι δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να βρίσκεται εκεί.«Μου είπαν πως ο Φράντισεκ ήταν ένα απολύτως φυσιολογικό παιδί,με υγιή συμπεριφορά και γνώσεις που συχνά ξεπερνούσαν τις αντίστοιχες των συμμαθητών του.Οταν όμως ο γιος μου επέστρεψε στο πρώην σχολείο του ήταν ήδη στιγματισμένος με τον χαρακτηρισμό “ελαφρώς καθυστερημένος”, ενώ οι καθηγητές δεν του έδιναν καμία σημασία». Η Ρενάτα αναγκάστηκε τελικώς να μεταφέρει πριν από έναν χρόνο τον Φράντισεκ σε σχολείο ειδικά φτιαγμένο για τα παιδιά των Ρομά..
«Ακόμη και τα ρούχα μας τα βρίσκουμε στους κάδους των σκουπιδιών»
Μαρία και Μάριους, Ιταλία
Οι δύο 28χρονοι, οι οποίοι παντρεύτηκαν και απέκτησαν παιδιά σε πολύ νεαρή ηλικία,ζουν στην Ιταλία από το 2004.«Οταν ήρθαμε εδώ από τη Ρουμανία μείναμε πρώτα στον αυτοσχέδιο καταυλισμό τσιγγάνων Ποντιτσέλι, έξω απ΄ τη Νάπολι. Μετά από λίγους μήνες όμως οι αστυνομικοί μάς έδιωξαν από εκεί. Κατέστρεψαν όλα μας τα υπάρχοντα»,λέει η Μαρία.Ακολούθησε μια Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη.Μετά και την τελευταία τους έξωση από έναν παράνομο καταυλισμό κοντά στην οδό Τσεντοτσέλε στη Ρώμη,η πενταμελής οικογένεια ζει πλέον στον δρόμο. «Ντρέπομαι που ο άντρας μου ψάχνει στα σκουπίδια για πράγματα,τα οποία κατόπιν πουλάει για να μας ζήσει,αλλά τι να κάνουμε; Ακόμη και τα ρούχα μας τα βρίσκουμε στους κάδους των σκουπιδιών.Μπορεί να αποκτήσαμε τα τρία μας παιδιά σε πολύ νεαρή ηλικία,αλλά δεν θέλω να τα μεγαλώσω μέσα στη φτώχεια.Θέλω να πάνε σχολείο,να μορφωθούν και να ζήσουν μια καλύτερη ζωή από τη δική μας»,καταλήγει η νεαρή τσιγγάνα.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=347557&dt=08/08/2010#ixzz12voriuY6
«Εδιωξαν τον γιο μου απ΄ το σχολείο, δήθεν γιατί μάλωνε με τα παιδιά»
Ρενάτα και Φράντισεκ, Τσεχία
«Στα έξι του χρόνια ο γιος μου γράφτηκε στο σχολείο.Αλλά τον Φεβρουάριο του 2008 ο διευθυντής με φώναξε και μου είπε πως ο Φράντισεκ πρέπει να φύγει,δήθεν γιατί μάλωνε με τα άλλα παιδιά και τους δασκάλους του»,καταγγέλλει η μητέρα 11χρονου τσιγγάνου.Ο μικρός αναγκάστηκε να μεταφερθεί σε ένα άλλο, ειδικού τύπου σχολείο,ώστε να διαγνωσθούν τυχόν προβλήματα στη συμπεριφορά του.Αποκάλυψη: ύστερα από τέσσερις μήνες ο διευθυντής του ειδικού σχολείου είπε στη μητέρα του ότι το παιδί ήταν μια χαρά και ότι δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να βρίσκεται εκεί.«Μου είπαν πως ο Φράντισεκ ήταν ένα απολύτως φυσιολογικό παιδί,με υγιή συμπεριφορά και γνώσεις που συχνά ξεπερνούσαν τις αντίστοιχες των συμμαθητών του.Οταν όμως ο γιος μου επέστρεψε στο πρώην σχολείο του ήταν ήδη στιγματισμένος με τον χαρακτηρισμό “ελαφρώς καθυστερημένος”, ενώ οι καθηγητές δεν του έδιναν καμία σημασία». Η Ρενάτα αναγκάστηκε τελικώς να μεταφέρει πριν από έναν χρόνο τον Φράντισεκ σε σχολείο ειδικά φτιαγμένο για τα παιδιά των Ρομά..
«Ακόμη και τα ρούχα μας τα βρίσκουμε στους κάδους των σκουπιδιών»
Μαρία και Μάριους, Ιταλία
Οι δύο 28χρονοι, οι οποίοι παντρεύτηκαν και απέκτησαν παιδιά σε πολύ νεαρή ηλικία,ζουν στην Ιταλία από το 2004.«Οταν ήρθαμε εδώ από τη Ρουμανία μείναμε πρώτα στον αυτοσχέδιο καταυλισμό τσιγγάνων Ποντιτσέλι, έξω απ΄ τη Νάπολι. Μετά από λίγους μήνες όμως οι αστυνομικοί μάς έδιωξαν από εκεί. Κατέστρεψαν όλα μας τα υπάρχοντα»,λέει η Μαρία.Ακολούθησε μια Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη.Μετά και την τελευταία τους έξωση από έναν παράνομο καταυλισμό κοντά στην οδό Τσεντοτσέλε στη Ρώμη,η πενταμελής οικογένεια ζει πλέον στον δρόμο. «Ντρέπομαι που ο άντρας μου ψάχνει στα σκουπίδια για πράγματα,τα οποία κατόπιν πουλάει για να μας ζήσει,αλλά τι να κάνουμε; Ακόμη και τα ρούχα μας τα βρίσκουμε στους κάδους των σκουπιδιών.Μπορεί να αποκτήσαμε τα τρία μας παιδιά σε πολύ νεαρή ηλικία,αλλά δεν θέλω να τα μεγαλώσω μέσα στη φτώχεια.Θέλω να πάνε σχολείο,να μορφωθούν και να ζήσουν μια καλύτερη ζωή από τη δική μας»,καταλήγει η νεαρή τσιγγάνα.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=347557&dt=08/08/2010#ixzz12voriuY6
Τρίτη 26 Απριλίου 2011
Σπίθα αγανάκτησης για τον φόνο του συμπατριώτη τους
Για τεχνικούς λόγους, η συγκεκριμένη ανάρτηση επαναδημοσιεύεται
Η πορεία του περασμένου Σαββάτου 4.12.10, στο κέντρο της Πάτρας από μεγάλη μερίδα Αφγανών προσφύγων, σε ένδειξη πένθους και διαμαρτυρίας για τον συμπατριώτη τους Σαρντάρ, που έπεσε θύμα του ασυνείδητου Ιταλού φορτηγατζή, είναι η σπίθα της αγανάκτησης που σιγοκαίει στην ψυχή αυτής της κοινωνίας των κατατρεγμένων, που ψάχνουν στον ήλιο μοίρα, στην πολιτισμένη Ευρώπη, καθώς αποτέλεσε το δεύτερο θύμα, κατά τον ίδιο τρόπο, σε λίγο διάστημα.
Είναι το καμπανάκι της ηθικής κατάπτωσης της κοινωνίας του φιλοτομαρισμού των εχόντων την πρώτη ευθύνη για την πορεία του τόπου, από τις διοικητικές θέσεις που κατέχουν σε τοπικό επίπεδο, όχι μόνον στην τοπική αυτοδιοίκηση, θεσμό που έχει ή τουλάχιστον πρέπει να έχει άμεση επαφή με τον πολίτη, αλλά και σε εκτελεστικό και δικαστικό.
Ένας νέος άνθρωπος πέφτει θύμα τροχαίου στην Εθνική Οδό ενώ προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο πίσω μέρος καρότσας φορτηγού, που ελπίζει να τον οδηγήσει εκεί που τα όνειρα αποκτούν υπόσταση, ενώ άλλο όχημα που ακολουθεί προσκρούει επί του προπορευόμενου οχήματος και τραυματίζει σοβαρά τον Αφγανό. Αυτή είναι η αρχική ενημέρωση των αρμοδίων αρχών και με αυτή την πληροφορία επιλαμβάνονται του γεγονότος. Έως εδώ ακολουθείται η τυπική διαδικασία για το θλιβερό γεγονός, με δεδομένο πως πρόκειται για συνήθη τραυματισμό. Κρατείται ο δράστης επί τρίωρο, ανακρίνεται και αφήνεται ελεύθερος, ενώ στο μεταξύ το θύμα που έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο αφήνει την τελευταία του πνοή, από εσωτερική αιμορραγία. Από κει και πέρα τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο της αδιαφορίας. Ο δράστης φεύγει για Πρέβεζα, προκειμένου να ταξιδεύσει με το επόμενο πλοίο και πλέον όλοι αναρωτούνται.
Μα είναι εικόνα θεσμοθετημένης δικαστικής και εκτελεστικής αρχής, το να σκοτώνεται ένας άνθρωπος μετά από τροχαίο, για το οποίο μάρτυρες αυτόπτες καταγγέλλουν πως υπήρξε δόλος και πρόθεση από τον δράστη, ο οποίος όχι μόνον
δεν ανέκοψε ταχύτητα στην θέα του θύματος, αλλά τουναντίον ανέπτυξε αυτήν; Και αντί να ακολουθεί σύλληψή του, εμείς να γινόμαστε θεατές απολογίας της αστυνομίας, που επικαλείται την εισαγγελική αρχή, η οποία έδωσε προφορική εντολή για ελευθέρωση του δράστη;
Πως αλήθεια θα αισθανόταν ο οποιοσδήποτε από εμάς εάν συνέβαινε αυτό στον συγγενικό περίγυρό του; Δεν θα μιλούσαμε, τουλάχιστον για εγκληματική αδιαφορία; Πολύ περισσότερο εάν νιώθαμε αποδιοπομπαίοι του συστήματος, μιας χώρας που ούτε μας κάλεσε, μήτε μας αφήνει όμως να συνεχίσουμε την πορεία που εμείς χαράξαμε! Πορεία, η οποία αναγκαστικά διέρχεται μέσω ελληνικού εδάφους, στο οποίο δεν έχουμε σκοπό να παραμείνουμε.
«Το Σάββατο 4/12 οι Αφγανοί πρόσφυγες της Πάτρας κατέβηκαν στους δρόμους της πόλης κρατώντας φωτογραφίες του νεκρού φίλου τους, ζητώντας να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να τους αντιμετωπίζουμε όλοι σαν αυτό που πραγματικά είναι: άνθρωποι».
Τα παραπάνω γράφει ένα μέλος της Κίνησης Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών, στο σάιτ του φορέα και αυτό είναι η πεμπτουσία του ζητήματος. Δηλαδή να απαγκιστρωθούμε από την αναχρονιστική «αγκύλωση» της ξενοφοβίας, που ασυναίσθητα μας κατρακυλά στον ολισθηρό δρόμο του υφέρποντος ρατσισμού.
Και είναι να αναρωτιέται κανείς, πώς φτάσαμε μέχρις εδώ, ως κοινωνία της πόλης; Πριν λίγα χρόνια όταν οι Κούρδοι πρόσφυγες είχαν κατακλύσει την παραλιακή πόλη, εμείς ήμασταν που τους συμπαρασταθήκαμε! Όταν στην πρώην Γιουγκοσλαβία οι ΝΑΤΟϊκοί βομβαρδισμοί δοκίμαζαν την ανθρωπιά μας, άνθρωποι δικοί μας με πρώτους την Εκκλησία της Πάτρας και το Δήμο Πατρέων, ήσαν αυτοί που στελέχωναν τα καραβάνια της αλληλεγγύης, γεμάτα με βοήθεια που απλόχερα πρόσφεραν οι Πατρινοί. Ακόμη και στην μακρινή χώρα που χτυπήθηκε από το τσουνάμι της φύσης και της παιδοφιλίας, οι Πατρινοί ήσαν αυτοί που πρόσφεραν οικονομικά και υλικά για την ανόρθωσή της.
Πώς φτάσαμε έως εδώ; Από τον καταυλισμό της ντροπής και του «εάλω η πόλις», έως το αίτημα που υιοθέτησαν Δήμος και Νομαρχία «να μην γίνει εφιάλτης για τους Πατρινούς το όνειρο του μετανάστη», αίτημα που έγινε πανό, που έγινε σύνθημα και από την συνεπαγόμενη ανάπτυξη των «αφγανοφαγικών» συνδρόμων σε μερίδα συμφερόντων, που εκδηλώθηκαν σε όλο το μήκος της λιμενικής ζώνης, συμπεριλαμβανομένων μεταφορέων και ανδρών του Λιμενικού Σώματος, αλλά και από την δολιχοδρομία του επίσημου κράτους απλώθηκε ένας ιστός που απειλή να δηλητηριάσει την κοινωνία.
Κι όμως η λύση υπάρχει. Αρκεί όλοι να την αναζητήσουμε. Την βρήκαμε στο παρελθόν με τους Κούρδους, αγνοώντας τις εθνικιστικές προτροπές που μας ήθελαν να τους στρέψουμε κατά των γειτόνων ως πολεμικό αντίβαρο, προτροπή που επαναλήφθηκε και στην διαμάχη μας με την ΠΓΔΜ.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη δειλά αλλά εξελισσόμενα παίρνει σάρκα και οστά από επτά χώρες, έως σήμερα, το αίτημα για αναθεώρηση της συνθήκης του Δουβλίνου, που επιβάλλει την επαναπροώθηση στους σταθμούς πρώτης εισόδου σε ευρωπαϊκό έδαφος των μεταναστών από τρίτες χώρες. Μετανάστες ή πρόσφυγες που φθάνουν σε αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες παραμένουν. Από τους γείτονές μας, η Ιταλία αποτελεί μόνη και θλιβερή εξαίρεση, καθώς κυριαρχείται από την ακροδεξιά.
Ωστόσο αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο ανυπέρβλητο. Αρκεί η χώρα μας να ακολουθήσει κοινή γραμμή με όσες αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με τη δική μας. Ήδη είναι κοινός τόπος ότι οι αντοχές των νοτίων ευρωπαϊκών χωρών έχουν συγκεκριμένο όριο απέναντι στο μεταναστευτικό. Όπως γνωστό είναι ότι οι πρόσφυγες εγκλωβίζονται αναίτια στην χώρα μας, εμποδιζόμενοι από την πολιτεία στο αέναο ταξίδι αναζήτησης, που σε κάποιες περιπτώσεις έλκει την καταγωγή από δεκαετίας!
Να ζητήσουμε την αναθεώρηση της συνθήκης, που πια λειτουργεί εις βάρος και της χώρας μας. Αλλά γιαυτό χρειάζεται κίνημα ενεργών πολιτών που θα πιέσει προς αυτήν την κατεύθυνση την κυβέρνηση, η οποία φαίνεται πως δυσκολεύεται να ξεκολλήσει από τον γερμανογαλλικό άξονα, οποίος παραμένει αδιάφορος. Και έως τότε, η διαχείριση του ζητήματος - αλλά όχι κι η επίλυση - περνά από τα χέρια της νέας δημοτικής αρχής, που δεσμεύτηκε για την παροχή ανθρωπιστικής βοηθείας, σύμφωνη με τις διεθνείς συνθήκες.
Τουλάχιστον για να πάψουμε στο εξής, να βλέπουμε νέα παιδιά που βουτούν στους κάδους απορριμμάτων, για την εξοικονόμηση μιας μπουκιάς φαγητού!
Είναι το καμπανάκι της ηθικής κατάπτωσης της κοινωνίας του φιλοτομαρισμού των εχόντων την πρώτη ευθύνη για την πορεία του τόπου, από τις διοικητικές θέσεις που κατέχουν σε τοπικό επίπεδο, όχι μόνον στην τοπική αυτοδιοίκηση, θεσμό που έχει ή τουλάχιστον πρέπει να έχει άμεση επαφή με τον πολίτη, αλλά και σε εκτελεστικό και δικαστικό.
Ένας νέος άνθρωπος πέφτει θύμα τροχαίου στην Εθνική Οδό ενώ προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο πίσω μέρος καρότσας φορτηγού, που ελπίζει να τον οδηγήσει εκεί που τα όνειρα αποκτούν υπόσταση, ενώ άλλο όχημα που ακολουθεί προσκρούει επί του προπορευόμενου οχήματος και τραυματίζει σοβαρά τον Αφγανό. Αυτή είναι η αρχική ενημέρωση των αρμοδίων αρχών και με αυτή την πληροφορία επιλαμβάνονται του γεγονότος. Έως εδώ ακολουθείται η τυπική διαδικασία για το θλιβερό γεγονός, με δεδομένο πως πρόκειται για συνήθη τραυματισμό. Κρατείται ο δράστης επί τρίωρο, ανακρίνεται και αφήνεται ελεύθερος, ενώ στο μεταξύ το θύμα που έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο αφήνει την τελευταία του πνοή, από εσωτερική αιμορραγία. Από κει και πέρα τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο της αδιαφορίας. Ο δράστης φεύγει για Πρέβεζα, προκειμένου να ταξιδεύσει με το επόμενο πλοίο και πλέον όλοι αναρωτούνται.
Μα είναι εικόνα θεσμοθετημένης δικαστικής και εκτελεστικής αρχής, το να σκοτώνεται ένας άνθρωπος μετά από τροχαίο, για το οποίο μάρτυρες αυτόπτες καταγγέλλουν πως υπήρξε δόλος και πρόθεση από τον δράστη, ο οποίος όχι μόνον
δεν ανέκοψε ταχύτητα στην θέα του θύματος, αλλά τουναντίον ανέπτυξε αυτήν; Και αντί να ακολουθεί σύλληψή του, εμείς να γινόμαστε θεατές απολογίας της αστυνομίας, που επικαλείται την εισαγγελική αρχή, η οποία έδωσε προφορική εντολή για ελευθέρωση του δράστη;
Πως αλήθεια θα αισθανόταν ο οποιοσδήποτε από εμάς εάν συνέβαινε αυτό στον συγγενικό περίγυρό του; Δεν θα μιλούσαμε, τουλάχιστον για εγκληματική αδιαφορία; Πολύ περισσότερο εάν νιώθαμε αποδιοπομπαίοι του συστήματος, μιας χώρας που ούτε μας κάλεσε, μήτε μας αφήνει όμως να συνεχίσουμε την πορεία που εμείς χαράξαμε! Πορεία, η οποία αναγκαστικά διέρχεται μέσω ελληνικού εδάφους, στο οποίο δεν έχουμε σκοπό να παραμείνουμε.
«Το Σάββατο 4/12 οι Αφγανοί πρόσφυγες της Πάτρας κατέβηκαν στους δρόμους της πόλης κρατώντας φωτογραφίες του νεκρού φίλου τους, ζητώντας να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να τους αντιμετωπίζουμε όλοι σαν αυτό που πραγματικά είναι: άνθρωποι».
Τα παραπάνω γράφει ένα μέλος της Κίνησης Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών, στο σάιτ του φορέα και αυτό είναι η πεμπτουσία του ζητήματος. Δηλαδή να απαγκιστρωθούμε από την αναχρονιστική «αγκύλωση» της ξενοφοβίας, που ασυναίσθητα μας κατρακυλά στον ολισθηρό δρόμο του υφέρποντος ρατσισμού.
Και είναι να αναρωτιέται κανείς, πώς φτάσαμε μέχρις εδώ, ως κοινωνία της πόλης; Πριν λίγα χρόνια όταν οι Κούρδοι πρόσφυγες είχαν κατακλύσει την παραλιακή πόλη, εμείς ήμασταν που τους συμπαρασταθήκαμε! Όταν στην πρώην Γιουγκοσλαβία οι ΝΑΤΟϊκοί βομβαρδισμοί δοκίμαζαν την ανθρωπιά μας, άνθρωποι δικοί μας με πρώτους την Εκκλησία της Πάτρας και το Δήμο Πατρέων, ήσαν αυτοί που στελέχωναν τα καραβάνια της αλληλεγγύης, γεμάτα με βοήθεια που απλόχερα πρόσφεραν οι Πατρινοί. Ακόμη και στην μακρινή χώρα που χτυπήθηκε από το τσουνάμι της φύσης και της παιδοφιλίας, οι Πατρινοί ήσαν αυτοί που πρόσφεραν οικονομικά και υλικά για την ανόρθωσή της.
Πώς φτάσαμε έως εδώ; Από τον καταυλισμό της ντροπής και του «εάλω η πόλις», έως το αίτημα που υιοθέτησαν Δήμος και Νομαρχία «να μην γίνει εφιάλτης για τους Πατρινούς το όνειρο του μετανάστη», αίτημα που έγινε πανό, που έγινε σύνθημα και από την συνεπαγόμενη ανάπτυξη των «αφγανοφαγικών» συνδρόμων σε μερίδα συμφερόντων, που εκδηλώθηκαν σε όλο το μήκος της λιμενικής ζώνης, συμπεριλαμβανομένων μεταφορέων και ανδρών του Λιμενικού Σώματος, αλλά και από την δολιχοδρομία του επίσημου κράτους απλώθηκε ένας ιστός που απειλή να δηλητηριάσει την κοινωνία.
Κι όμως η λύση υπάρχει. Αρκεί όλοι να την αναζητήσουμε. Την βρήκαμε στο παρελθόν με τους Κούρδους, αγνοώντας τις εθνικιστικές προτροπές που μας ήθελαν να τους στρέψουμε κατά των γειτόνων ως πολεμικό αντίβαρο, προτροπή που επαναλήφθηκε και στην διαμάχη μας με την ΠΓΔΜ.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη δειλά αλλά εξελισσόμενα παίρνει σάρκα και οστά από επτά χώρες, έως σήμερα, το αίτημα για αναθεώρηση της συνθήκης του Δουβλίνου, που επιβάλλει την επαναπροώθηση στους σταθμούς πρώτης εισόδου σε ευρωπαϊκό έδαφος των μεταναστών από τρίτες χώρες. Μετανάστες ή πρόσφυγες που φθάνουν σε αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες παραμένουν. Από τους γείτονές μας, η Ιταλία αποτελεί μόνη και θλιβερή εξαίρεση, καθώς κυριαρχείται από την ακροδεξιά.
Ωστόσο αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο ανυπέρβλητο. Αρκεί η χώρα μας να ακολουθήσει κοινή γραμμή με όσες αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με τη δική μας. Ήδη είναι κοινός τόπος ότι οι αντοχές των νοτίων ευρωπαϊκών χωρών έχουν συγκεκριμένο όριο απέναντι στο μεταναστευτικό. Όπως γνωστό είναι ότι οι πρόσφυγες εγκλωβίζονται αναίτια στην χώρα μας, εμποδιζόμενοι από την πολιτεία στο αέναο ταξίδι αναζήτησης, που σε κάποιες περιπτώσεις έλκει την καταγωγή από δεκαετίας!
Να ζητήσουμε την αναθεώρηση της συνθήκης, που πια λειτουργεί εις βάρος και της χώρας μας. Αλλά γιαυτό χρειάζεται κίνημα ενεργών πολιτών που θα πιέσει προς αυτήν την κατεύθυνση την κυβέρνηση, η οποία φαίνεται πως δυσκολεύεται να ξεκολλήσει από τον γερμανογαλλικό άξονα, οποίος παραμένει αδιάφορος. Και έως τότε, η διαχείριση του ζητήματος - αλλά όχι κι η επίλυση - περνά από τα χέρια της νέας δημοτικής αρχής, που δεσμεύτηκε για την παροχή ανθρωπιστικής βοηθείας, σύμφωνη με τις διεθνείς συνθήκες.
Τουλάχιστον για να πάψουμε στο εξής, να βλέπουμε νέα παιδιά που βουτούν στους κάδους απορριμμάτων, για την εξοικονόμηση μιας μπουκιάς φαγητού!
Αφιερωμένο σε όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1980
Αναδημοσίευση από το tromaktiko
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε...
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας : ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας : ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)