Για τεχνικούς λόγους, η συγκεκριμένη ανάρτηση επαναδημοσιεύεται
Η πορεία του περασμένου Σαββάτου 4.12.10, στο κέντρο της Πάτρας από μεγάλη μερίδα Αφγανών προσφύγων, σε ένδειξη πένθους και διαμαρτυρίας για τον συμπατριώτη τους Σαρντάρ, που έπεσε θύμα του ασυνείδητου Ιταλού φορτηγατζή, είναι η σπίθα της αγανάκτησης που σιγοκαίει στην ψυχή αυτής της κοινωνίας των κατατρεγμένων, που ψάχνουν στον ήλιο μοίρα, στην πολιτισμένη Ευρώπη, καθώς αποτέλεσε το δεύτερο θύμα, κατά τον ίδιο τρόπο, σε λίγο διάστημα.
Είναι το καμπανάκι της ηθικής κατάπτωσης της κοινωνίας του φιλοτομαρισμού των εχόντων την πρώτη ευθύνη για την πορεία του τόπου, από τις διοικητικές θέσεις που κατέχουν σε τοπικό επίπεδο, όχι μόνον στην τοπική αυτοδιοίκηση, θεσμό που έχει ή τουλάχιστον πρέπει να έχει άμεση επαφή με τον πολίτη, αλλά και σε εκτελεστικό και δικαστικό.
Ένας νέος άνθρωπος πέφτει θύμα τροχαίου στην Εθνική Οδό ενώ προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο πίσω μέρος καρότσας φορτηγού, που ελπίζει να τον οδηγήσει εκεί που τα όνειρα αποκτούν υπόσταση, ενώ άλλο όχημα που ακολουθεί προσκρούει επί του προπορευόμενου οχήματος και τραυματίζει σοβαρά τον Αφγανό. Αυτή είναι η αρχική ενημέρωση των αρμοδίων αρχών και με αυτή την πληροφορία επιλαμβάνονται του γεγονότος. Έως εδώ ακολουθείται η τυπική διαδικασία για το θλιβερό γεγονός, με δεδομένο πως πρόκειται για συνήθη τραυματισμό. Κρατείται ο δράστης επί τρίωρο, ανακρίνεται και αφήνεται ελεύθερος, ενώ στο μεταξύ το θύμα που έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο αφήνει την τελευταία του πνοή, από εσωτερική αιμορραγία. Από κει και πέρα τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο της αδιαφορίας. Ο δράστης φεύγει για Πρέβεζα, προκειμένου να ταξιδεύσει με το επόμενο πλοίο και πλέον όλοι αναρωτούνται.
Μα είναι εικόνα θεσμοθετημένης δικαστικής και εκτελεστικής αρχής, το να σκοτώνεται ένας άνθρωπος μετά από τροχαίο, για το οποίο μάρτυρες αυτόπτες καταγγέλλουν πως υπήρξε δόλος και πρόθεση από τον δράστη, ο οποίος όχι μόνον
δεν ανέκοψε ταχύτητα στην θέα του θύματος, αλλά τουναντίον ανέπτυξε αυτήν; Και αντί να ακολουθεί σύλληψή του, εμείς να γινόμαστε θεατές απολογίας της αστυνομίας, που επικαλείται την εισαγγελική αρχή, η οποία έδωσε προφορική εντολή για ελευθέρωση του δράστη;
Πως αλήθεια θα αισθανόταν ο οποιοσδήποτε από εμάς εάν συνέβαινε αυτό στον συγγενικό περίγυρό του; Δεν θα μιλούσαμε, τουλάχιστον για εγκληματική αδιαφορία; Πολύ περισσότερο εάν νιώθαμε αποδιοπομπαίοι του συστήματος, μιας χώρας που ούτε μας κάλεσε, μήτε μας αφήνει όμως να συνεχίσουμε την πορεία που εμείς χαράξαμε! Πορεία, η οποία αναγκαστικά διέρχεται μέσω ελληνικού εδάφους, στο οποίο δεν έχουμε σκοπό να παραμείνουμε.
«Το Σάββατο 4/12 οι Αφγανοί πρόσφυγες της Πάτρας κατέβηκαν στους δρόμους της πόλης κρατώντας φωτογραφίες του νεκρού φίλου τους, ζητώντας να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να τους αντιμετωπίζουμε όλοι σαν αυτό που πραγματικά είναι: άνθρωποι».
Τα παραπάνω γράφει ένα μέλος της Κίνησης Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών, στο σάιτ του φορέα και αυτό είναι η πεμπτουσία του ζητήματος. Δηλαδή να απαγκιστρωθούμε από την αναχρονιστική «αγκύλωση» της ξενοφοβίας, που ασυναίσθητα μας κατρακυλά στον ολισθηρό δρόμο του υφέρποντος ρατσισμού.
Και είναι να αναρωτιέται κανείς, πώς φτάσαμε μέχρις εδώ, ως κοινωνία της πόλης; Πριν λίγα χρόνια όταν οι Κούρδοι πρόσφυγες είχαν κατακλύσει την παραλιακή πόλη, εμείς ήμασταν που τους συμπαρασταθήκαμε! Όταν στην πρώην Γιουγκοσλαβία οι ΝΑΤΟϊκοί βομβαρδισμοί δοκίμαζαν την ανθρωπιά μας, άνθρωποι δικοί μας με πρώτους την Εκκλησία της Πάτρας και το Δήμο Πατρέων, ήσαν αυτοί που στελέχωναν τα καραβάνια της αλληλεγγύης, γεμάτα με βοήθεια που απλόχερα πρόσφεραν οι Πατρινοί. Ακόμη και στην μακρινή χώρα που χτυπήθηκε από το τσουνάμι της φύσης και της παιδοφιλίας, οι Πατρινοί ήσαν αυτοί που πρόσφεραν οικονομικά και υλικά για την ανόρθωσή της.
Πώς φτάσαμε έως εδώ; Από τον καταυλισμό της ντροπής και του «εάλω η πόλις», έως το αίτημα που υιοθέτησαν Δήμος και Νομαρχία «να μην γίνει εφιάλτης για τους Πατρινούς το όνειρο του μετανάστη», αίτημα που έγινε πανό, που έγινε σύνθημα και από την συνεπαγόμενη ανάπτυξη των «αφγανοφαγικών» συνδρόμων σε μερίδα συμφερόντων, που εκδηλώθηκαν σε όλο το μήκος της λιμενικής ζώνης, συμπεριλαμβανομένων μεταφορέων και ανδρών του Λιμενικού Σώματος, αλλά και από την δολιχοδρομία του επίσημου κράτους απλώθηκε ένας ιστός που απειλή να δηλητηριάσει την κοινωνία.
Κι όμως η λύση υπάρχει. Αρκεί όλοι να την αναζητήσουμε. Την βρήκαμε στο παρελθόν με τους Κούρδους, αγνοώντας τις εθνικιστικές προτροπές που μας ήθελαν να τους στρέψουμε κατά των γειτόνων ως πολεμικό αντίβαρο, προτροπή που επαναλήφθηκε και στην διαμάχη μας με την ΠΓΔΜ.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη δειλά αλλά εξελισσόμενα παίρνει σάρκα και οστά από επτά χώρες, έως σήμερα, το αίτημα για αναθεώρηση της συνθήκης του Δουβλίνου, που επιβάλλει την επαναπροώθηση στους σταθμούς πρώτης εισόδου σε ευρωπαϊκό έδαφος των μεταναστών από τρίτες χώρες. Μετανάστες ή πρόσφυγες που φθάνουν σε αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες παραμένουν. Από τους γείτονές μας, η Ιταλία αποτελεί μόνη και θλιβερή εξαίρεση, καθώς κυριαρχείται από την ακροδεξιά.
Ωστόσο αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο ανυπέρβλητο. Αρκεί η χώρα μας να ακολουθήσει κοινή γραμμή με όσες αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με τη δική μας. Ήδη είναι κοινός τόπος ότι οι αντοχές των νοτίων ευρωπαϊκών χωρών έχουν συγκεκριμένο όριο απέναντι στο μεταναστευτικό. Όπως γνωστό είναι ότι οι πρόσφυγες εγκλωβίζονται αναίτια στην χώρα μας, εμποδιζόμενοι από την πολιτεία στο αέναο ταξίδι αναζήτησης, που σε κάποιες περιπτώσεις έλκει την καταγωγή από δεκαετίας!
Να ζητήσουμε την αναθεώρηση της συνθήκης, που πια λειτουργεί εις βάρος και της χώρας μας. Αλλά γιαυτό χρειάζεται κίνημα ενεργών πολιτών που θα πιέσει προς αυτήν την κατεύθυνση την κυβέρνηση, η οποία φαίνεται πως δυσκολεύεται να ξεκολλήσει από τον γερμανογαλλικό άξονα, οποίος παραμένει αδιάφορος. Και έως τότε, η διαχείριση του ζητήματος - αλλά όχι κι η επίλυση - περνά από τα χέρια της νέας δημοτικής αρχής, που δεσμεύτηκε για την παροχή ανθρωπιστικής βοηθείας, σύμφωνη με τις διεθνείς συνθήκες.
Τουλάχιστον για να πάψουμε στο εξής, να βλέπουμε νέα παιδιά που βουτούν στους κάδους απορριμμάτων, για την εξοικονόμηση μιας μπουκιάς φαγητού!
Είναι το καμπανάκι της ηθικής κατάπτωσης της κοινωνίας του φιλοτομαρισμού των εχόντων την πρώτη ευθύνη για την πορεία του τόπου, από τις διοικητικές θέσεις που κατέχουν σε τοπικό επίπεδο, όχι μόνον στην τοπική αυτοδιοίκηση, θεσμό που έχει ή τουλάχιστον πρέπει να έχει άμεση επαφή με τον πολίτη, αλλά και σε εκτελεστικό και δικαστικό.
Ένας νέος άνθρωπος πέφτει θύμα τροχαίου στην Εθνική Οδό ενώ προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο πίσω μέρος καρότσας φορτηγού, που ελπίζει να τον οδηγήσει εκεί που τα όνειρα αποκτούν υπόσταση, ενώ άλλο όχημα που ακολουθεί προσκρούει επί του προπορευόμενου οχήματος και τραυματίζει σοβαρά τον Αφγανό. Αυτή είναι η αρχική ενημέρωση των αρμοδίων αρχών και με αυτή την πληροφορία επιλαμβάνονται του γεγονότος. Έως εδώ ακολουθείται η τυπική διαδικασία για το θλιβερό γεγονός, με δεδομένο πως πρόκειται για συνήθη τραυματισμό. Κρατείται ο δράστης επί τρίωρο, ανακρίνεται και αφήνεται ελεύθερος, ενώ στο μεταξύ το θύμα που έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο αφήνει την τελευταία του πνοή, από εσωτερική αιμορραγία. Από κει και πέρα τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο της αδιαφορίας. Ο δράστης φεύγει για Πρέβεζα, προκειμένου να ταξιδεύσει με το επόμενο πλοίο και πλέον όλοι αναρωτούνται.
Μα είναι εικόνα θεσμοθετημένης δικαστικής και εκτελεστικής αρχής, το να σκοτώνεται ένας άνθρωπος μετά από τροχαίο, για το οποίο μάρτυρες αυτόπτες καταγγέλλουν πως υπήρξε δόλος και πρόθεση από τον δράστη, ο οποίος όχι μόνον
δεν ανέκοψε ταχύτητα στην θέα του θύματος, αλλά τουναντίον ανέπτυξε αυτήν; Και αντί να ακολουθεί σύλληψή του, εμείς να γινόμαστε θεατές απολογίας της αστυνομίας, που επικαλείται την εισαγγελική αρχή, η οποία έδωσε προφορική εντολή για ελευθέρωση του δράστη;
Πως αλήθεια θα αισθανόταν ο οποιοσδήποτε από εμάς εάν συνέβαινε αυτό στον συγγενικό περίγυρό του; Δεν θα μιλούσαμε, τουλάχιστον για εγκληματική αδιαφορία; Πολύ περισσότερο εάν νιώθαμε αποδιοπομπαίοι του συστήματος, μιας χώρας που ούτε μας κάλεσε, μήτε μας αφήνει όμως να συνεχίσουμε την πορεία που εμείς χαράξαμε! Πορεία, η οποία αναγκαστικά διέρχεται μέσω ελληνικού εδάφους, στο οποίο δεν έχουμε σκοπό να παραμείνουμε.
«Το Σάββατο 4/12 οι Αφγανοί πρόσφυγες της Πάτρας κατέβηκαν στους δρόμους της πόλης κρατώντας φωτογραφίες του νεκρού φίλου τους, ζητώντας να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να τους αντιμετωπίζουμε όλοι σαν αυτό που πραγματικά είναι: άνθρωποι».
Τα παραπάνω γράφει ένα μέλος της Κίνησης Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών, στο σάιτ του φορέα και αυτό είναι η πεμπτουσία του ζητήματος. Δηλαδή να απαγκιστρωθούμε από την αναχρονιστική «αγκύλωση» της ξενοφοβίας, που ασυναίσθητα μας κατρακυλά στον ολισθηρό δρόμο του υφέρποντος ρατσισμού.
Και είναι να αναρωτιέται κανείς, πώς φτάσαμε μέχρις εδώ, ως κοινωνία της πόλης; Πριν λίγα χρόνια όταν οι Κούρδοι πρόσφυγες είχαν κατακλύσει την παραλιακή πόλη, εμείς ήμασταν που τους συμπαρασταθήκαμε! Όταν στην πρώην Γιουγκοσλαβία οι ΝΑΤΟϊκοί βομβαρδισμοί δοκίμαζαν την ανθρωπιά μας, άνθρωποι δικοί μας με πρώτους την Εκκλησία της Πάτρας και το Δήμο Πατρέων, ήσαν αυτοί που στελέχωναν τα καραβάνια της αλληλεγγύης, γεμάτα με βοήθεια που απλόχερα πρόσφεραν οι Πατρινοί. Ακόμη και στην μακρινή χώρα που χτυπήθηκε από το τσουνάμι της φύσης και της παιδοφιλίας, οι Πατρινοί ήσαν αυτοί που πρόσφεραν οικονομικά και υλικά για την ανόρθωσή της.
Πώς φτάσαμε έως εδώ; Από τον καταυλισμό της ντροπής και του «εάλω η πόλις», έως το αίτημα που υιοθέτησαν Δήμος και Νομαρχία «να μην γίνει εφιάλτης για τους Πατρινούς το όνειρο του μετανάστη», αίτημα που έγινε πανό, που έγινε σύνθημα και από την συνεπαγόμενη ανάπτυξη των «αφγανοφαγικών» συνδρόμων σε μερίδα συμφερόντων, που εκδηλώθηκαν σε όλο το μήκος της λιμενικής ζώνης, συμπεριλαμβανομένων μεταφορέων και ανδρών του Λιμενικού Σώματος, αλλά και από την δολιχοδρομία του επίσημου κράτους απλώθηκε ένας ιστός που απειλή να δηλητηριάσει την κοινωνία.
Κι όμως η λύση υπάρχει. Αρκεί όλοι να την αναζητήσουμε. Την βρήκαμε στο παρελθόν με τους Κούρδους, αγνοώντας τις εθνικιστικές προτροπές που μας ήθελαν να τους στρέψουμε κατά των γειτόνων ως πολεμικό αντίβαρο, προτροπή που επαναλήφθηκε και στην διαμάχη μας με την ΠΓΔΜ.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη δειλά αλλά εξελισσόμενα παίρνει σάρκα και οστά από επτά χώρες, έως σήμερα, το αίτημα για αναθεώρηση της συνθήκης του Δουβλίνου, που επιβάλλει την επαναπροώθηση στους σταθμούς πρώτης εισόδου σε ευρωπαϊκό έδαφος των μεταναστών από τρίτες χώρες. Μετανάστες ή πρόσφυγες που φθάνουν σε αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες παραμένουν. Από τους γείτονές μας, η Ιταλία αποτελεί μόνη και θλιβερή εξαίρεση, καθώς κυριαρχείται από την ακροδεξιά.
Ωστόσο αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο ανυπέρβλητο. Αρκεί η χώρα μας να ακολουθήσει κοινή γραμμή με όσες αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με τη δική μας. Ήδη είναι κοινός τόπος ότι οι αντοχές των νοτίων ευρωπαϊκών χωρών έχουν συγκεκριμένο όριο απέναντι στο μεταναστευτικό. Όπως γνωστό είναι ότι οι πρόσφυγες εγκλωβίζονται αναίτια στην χώρα μας, εμποδιζόμενοι από την πολιτεία στο αέναο ταξίδι αναζήτησης, που σε κάποιες περιπτώσεις έλκει την καταγωγή από δεκαετίας!
Να ζητήσουμε την αναθεώρηση της συνθήκης, που πια λειτουργεί εις βάρος και της χώρας μας. Αλλά γιαυτό χρειάζεται κίνημα ενεργών πολιτών που θα πιέσει προς αυτήν την κατεύθυνση την κυβέρνηση, η οποία φαίνεται πως δυσκολεύεται να ξεκολλήσει από τον γερμανογαλλικό άξονα, οποίος παραμένει αδιάφορος. Και έως τότε, η διαχείριση του ζητήματος - αλλά όχι κι η επίλυση - περνά από τα χέρια της νέας δημοτικής αρχής, που δεσμεύτηκε για την παροχή ανθρωπιστικής βοηθείας, σύμφωνη με τις διεθνείς συνθήκες.
Τουλάχιστον για να πάψουμε στο εξής, να βλέπουμε νέα παιδιά που βουτούν στους κάδους απορριμμάτων, για την εξοικονόμηση μιας μπουκιάς φαγητού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου