Ποιος μπορεί να αισθάνεται υπερήφανος μετά τα όσα έλαβαν χώρα εντός του ελληνικού κοινοβουλίου, στις κατά την ομιλία του Ύπατου Αρμοστού κ. Ντομινίκ Στρος Καν; Δεν υπήρξα ποτέ προσωπολάτρης του συγχωρεμένου Α. Παπανδρέου, ωστόσο δεν μπορώ να μην ανακαλέσω στη μνήμη μου κάποιες θετικές στιγμές από την πολιτική διαδρομή του. Και σίγουρα, εάν ζούσε δεν θα έφτανε στο κατάντημα να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τον επικεφαλής του ΔΝΤ, ο οποίος με όλο τον πατερναλιστικό οίστρο του νουθετούσε τους εθνικά ανεξάρτητους (τρομάρα τους ο θεός να τους κάνει τέτοιους) βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος (από που κι ως που κυβερνώντες δηλαδή;). Θα κατακεραύνωνε δε, την αξιωματική αντιπολίτευση που δέχθηκε την επιτίμηση του κυρίου ΔΝΤ, γιατί δεν ψήφισε το Μνημόνιο.
Σαν ορόσημο εθνικής υποτέλειας είχαμε το "Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σου" που είπε ο Έλληνας υπουργός Εθν. Αμύνης στον Αμερικανό επιτηρητή, λίγο μετά τον Εμφύλιο. Με τα σημερινά μέτρα θα το κρίναμε τότε ως εθνική ευεργεσία και τον υπουργό εκφραστή αυτών των αισθημάτων. Στη Μεταπολίτευση είχαμε το περίφημο "ανήκομεν εις την Δύσην" του συγχωρεμένου Κ. Καραμανλή και δεδομένου ότι έβγαλε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ έστω και για λίγο καιρό, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ανθελληνική στάση των ΗΠΑ, στο Κυπριακό, ίσως θα έπρεπε να τον ανακηρύξουμε νέον Κολοκοτρώνη, ποπολάρο ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο. Μετά, ε, "Μετά ήρθαν οι μέλισσες". Εκείνο το ασήμαντο ανθρωπάκι που ξεκίνησε την πρωθυπουργική του καριέρα με εκβιασμούς, εννοώ τον Κ. Σημίτη, του ΠΑΣΟΚ ντε. Άμα τη αναλήψη των καθηκόντων του είπε εκείνο το "ευχαριστώ τους Αμερικανούς". Και τώρα οι σφήκες.
Η εθνική ντροπή. Το ξεπούλημα για ένα δάνειο, όταν θα χρειαστούμε δυο ισάριθμα τα επόμενα δυο χρόνια.
Η εθνική ντροπή. Το ξεπούλημα για ένα δάνειο, όταν θα χρειαστούμε δυο ισάριθμα τα επόμενα δυο χρόνια.
Ας το εννοήσουμε. Μετά το έγκλημα του Χρηματιστηρίου, όπου έγινε κλοπή χρημάτων των μικροκαταθετών, τώρα είμαστε στη δεύτερη φάση, όπου γίνεται μια τεράστια μεταφορά χρήματος από την εργασία προς στην εργοδοσία και το χειρότερο, εςνέχεται ο κίνδυνος του κοινωνικού εμφυλίου των γενεών. Πιστευει κανείς ότι μπορεί να έχουν κάποια σχέση με τον Σοσιαλισμό τα παραπάνω; Που θα βρίσκαμε τα 110 δις; Οπουδήποτε, με όσα προσφέραμε. Πχ στην Κίνα, που της πουλήσαμε το λιμάνι του Πειραιά, στην Ρωσία που θέλει να περάσει το αέριό της στην Ευρώπη κ.ό.κ.
Και έπεται συνέχεια. την Πέμπτη 9-12-10 κατατέθηκε στη Βουλή κυριολεκτικά στο παραπέντε πριν κλείσει το πολυνομοσχέδιο που ξετινάζει εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών. Χαρίζει τα πάντα στους εργοδότες και επιφυλάσσει ρόλο συνδιαχειριστή των απολύσεων στα συνδικάτα, από κοινού με τους επιχειρηματίες. Η γενιά των 700 ευρώ γενικεύεται σε κοινωνία των 700 ευρώ. Ντροπή. Ούτε η χούντα του Παπαδόπουλου δεν τόλμησε κάτι τέτοιο. Την Τρίτη 14-12-10 το πολυνομοσχέδιο ψηφίζεται στη Βουλή από τους σοσιαλιστάς (ο Θεός να τους κάνει σοσιαλιστές) του ΠΑΣΟΚ, εντός μιας συνεδρίας. Και έχουμε συνέχεια. Την επομένη ημέρα ακολουθεί πανελλαδική απεργία.
Και έπεται συνέχεια. την Πέμπτη 9-12-10 κατατέθηκε στη Βουλή κυριολεκτικά στο παραπέντε πριν κλείσει το πολυνομοσχέδιο που ξετινάζει εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών. Χαρίζει τα πάντα στους εργοδότες και επιφυλάσσει ρόλο συνδιαχειριστή των απολύσεων στα συνδικάτα, από κοινού με τους επιχειρηματίες. Η γενιά των 700 ευρώ γενικεύεται σε κοινωνία των 700 ευρώ. Ντροπή. Ούτε η χούντα του Παπαδόπουλου δεν τόλμησε κάτι τέτοιο. Την Τρίτη 14-12-10 το πολυνομοσχέδιο ψηφίζεται στη Βουλή από τους σοσιαλιστάς (ο Θεός να τους κάνει σοσιαλιστές) του ΠΑΣΟΚ, εντός μιας συνεδρίας. Και έχουμε συνέχεια. Την επομένη ημέρα ακολουθεί πανελλαδική απεργία.
Διερευνώντας με τα κυάλια το άδηλον μέλλον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου